Jana kazała: «Ludziej nia kryŭdzi — vo tabie Boh».
U jaje 11 dziaciej, z dva tuziny ŭnukaŭ i bieźlič praŭnukaŭ, i jana nia tolki pomniła imia kožnaha ź ich, ale j viedała akaličnaści ichniaha žyćcia, bo vielmi žyva cikaviłasia navat samaj drabnicaj ichnych losaŭ.
Jana była babulaju majoj žonki, ale stałasia i majoj babulaj, i babulaj maich dziaciej (svaich praŭnukaŭ), bo była vielmi łaskavym i naturalna ščyrym dy nadzvyčaj dobrym čałaviekam.
Jašče miesiac tamu jana raspaviała mnie pra majo ž viasielle, — jak jana nie chacieła tudy jści (nie ŭpadabała žanicha svajoj unučki-pryhažuni), ale jaje ŭhavaryli, — i jana siadzieła moŭčki, pokul joj «čarycu nie dali». A tady ŭžo jana «raschadziłasia — i piajała, i tančyła, što ŭsim było choraša». Tady joj było 70.
A siońnia zranku jana pamierła, naša babula Zina.
Pomniu, jak my jšli ŭ susiedniuju viosku naŭprastki — ralloju. To jana, z kijkom, pavaročvałasia da nas z žonkaju, azirajučysia na zapychanych haradzkich, i kazała: «Što vy tam čaŭpieciesia, davajcie chutčej!» Tady joj było roŭna 80.
Mova jaje była adurennaja — jana da śmierci havaryła biełaruskaju.
Jaje vuličnaja mianuška ŭ vioscy Chaciuchova była Kaža, — viaskoŭcam hetaje słova padavałasia dziŭnym i čužym: u ich nie kazali «kaža», a havaryli «havora» («havoryć»).
Sama ž jana ź vioski Kazubiec Krupskaha rajona (heta kala Chaciuchova), a tam užo kazali «kaža», i, pabraŭšysia sa svaim mužam Ivanam, jana pierajechała da jaho ŭ Chaciuchova, a tam — tolki «havora».
Jana ani słovam nie źmianiła movu svajoj viosački, «dzie pup zakapany». Sens hetaj frazy babula patłumačyła mnie na radzimie — u chacie svajoj siastry ŭ Kazubcy.
Tady joj było 90.
A miesiacy try tamu jana śpiavała mnie pieśni («Ja mnoha piesień znała: jak u kaho jakoje śviata ŭ vioscy — mianie časta klikali, bo ja zavadatarkaju była, viasiołaju była»).
Tady joj było 95.
Učora ŭviečary ja pračytaŭ joj, užo nieprytomnaj, «kanon na zychod dušy», i siońnia zranku jana pamierła.
Chto ŭmieje, chto moža i chto choča — pamianicie ŭ malitvie babulu Zinu.
Joj 95.
