Иллюстрация: фейсбук Всеволода Стебурако
Вядома, яны паміраюць —
мае і твае героі,
стамлёныя рукі складаюць
на вернай сашчэрбленай зброі,
кладуцца, каб стаць легендай,
на сон у курганы сівыя,
залева над імі плача,
завея над імі вые…
Вядома, яны застаюцца —
у нашых з табой успамінах —
зарніцамі бліскавіцаў,
у славе апошніх хвілінаў…
Вядома, яны ажываюць —
у нашых надзеі і цудзе,
у зорцы на даляглядзе,
у веры, што нешта будзе.
Читайте также:
Всеволод Стебурако. У маёй ДНК — ген зямлі. Стихотворение
Всеволод Стебурако. Як спакусліва выжыць на гэтай вайне… Стихотворение
16
0
0
0
0
0
