Pavodle Arastoviča, dobraja navina zaklučajecca ŭ tym, što ciapier čakać napadu nie varta: «Nikudy jany napadać nie buduć, tamu što nie zdolnyja ŭ pryncypie — ni biełaruskaja armija, ni rasijskaja. Piščać jany buduć, jak siońnia — pra polskuju armiju, jakaja pahražaje, pieraŭzbrojvajecca, pra Zialenskaha i ŭsich astatnich, chto zamachniecca na biełaruskuju ziamlu».
Pavodle Arastoviča, jość i kiepskaja navina. Jana zaklučajecca ŭ tym, što na praciahu miesiaca rasijski bok moža pryhnać u Biełaruś hrupoŭku z 15—20 tysiač mabilizavanych i stać na miažy. «Kab nam pahražać, kab my trymali hrupoŭku, kab my nie pierakidvali vojski».
Na dumku Arastoviča, «pry peŭnych umovach Pucin moža pahnać ich prosta na Kijeŭ. Biez uzbrajeńniaŭ, biez vajennaj techniki, prosta tupa pieššu. Idzicie i biarycie».
«My zabjom ich usich. Ale straty buduć, pryjdziecca trymać vojski», — pradkazvaje jon.
Arastovič pierakanany, što hetaja ataka budzie niaŭdałaj i kryvavaj.
«Heta trahiedyja bolš nie dla nas, a dla mabilizavanych. Tamu kali vy jedziecie ŭ Biełaruś, mocna padumajcie — jano vam treba? Biełaruś — čužaja kraina, tam možna pasprabavać «adpiatlać». Kali piarojdziecie miažu — piatlajcie ŭžo da nas, my vas prymiem, harantujem biaśpieku i čałaviečyja adnosiny zhodna ź mižnarodnymi kanviencyjami i navat prykryćcio — nichto nie daviedajecca, što vy zdalisia ŭ pałon», — kaža jon.
