«Pahladzicie, jakaja jakaść, bolš za 100 hadoŭ pralažaŭ u ziamli i nie rassypaŭsia. Ciažki, kiłahramaŭ z 300 važyć, ź ziamli kaŭšom ciahnuli, a potym ź ziaciem udvoch łamami ledź pieraviarnuli», — kaža Ivan.
Kamień sapraŭdy masiŭny. Adna taŭščynia — nie mienš za 30 sm. Źvierchu adšlifavany, na «padhałoŭi» — prarezy. Ivan miarkuje, što kaliści na im stajaŭ kryž.
Kali pahladzieć na datu śmierci, pamierłamu Alaksandru Makavielskamu było ad rodu 15 hadoŭ, z žyćcia syšoŭ u 1886 hodzie, heta značyć 136 hadoŭ tamu. Cikava toje, što źleva ad nadpisu vybity katalicki kryž, ale samo imia — dareformiennaje napisańnie ź ćviordym znakam (jer) na kancy słoŭ.
Kali mierkavać pa materyjale — niabožčyk byŭ z zamožnaj siamji, bo prostyja ludzi hranit sa šlifoŭkaj sabie nie dazvolili b — zanadta vialikaja raskoša. Pra heta raskazała navukovy supracoŭnik Vilejskaha krajaznaŭčaha muzieja Volha Kołasava. Čaściej za ŭsio tady nadmahillami słužyli vialikija vałuny abo na mahiłach stavili zvyčajnyja draŭlanyja kryžy.
Zastajecca zahadkaj, jak kamień apynuŭsia ŭ padvorku Ivana Doŭžyka, bo miascovaść tut bahnistaja, dy i mohiłak pablizu niama i nikoli nie było. Mahčyma, kamień niekali čamuści nie pastavili na mahile. Choć Ivan nie vyklučaje, što ŭ savieckija časy jaho prosta mahli vyvieźci z mohiłak, kab pierarabić dla svaich patreb. Usio-taki hranit.
Ivan praciahvaje bieražliva zachoŭvać znachodku i choča źviarnucca da śviataroŭ pa paradu, kab pieravieźci nadmahille na mohiłkach. Błahačynny cerkvaŭ Vilejskaj akruhi, protaijerej Viačasłaŭ Vabiščevič paraiŭ heta zrabić, a paśla hatovy pravieści ŭ tym miescy panichidu.
