grodnensis.by
«Naša Baćkaŭščyna pieražyvaje niabačany da hetaha času hramadska-palityčny kryzis, jaki z dnia na dzień pahłyblajecca. U miralubnaj i pamiarkoŭnaj Biełarusi — a mienavita takoj našu krainu viedajuć u śviecie — brat padniaŭ ruku na brata, u vyniku čaho praliłasia kroŭ i šmat ludziej paciarpieła.
Vialikuju tryvohu vyklikaje siońnia i składanaja ekanamičnaja situacyja. Nam pahražaje mižnarodnaja izalacyja. Raskoł hramadstva pavialičvajecca, što nie abiacaje jamu dobraj budučyni, bo, jak kaža Chrystos: «Kožnaje vaładarstva, padzielenaje samo ŭ sabie, spustašajecca; i kožny horad ci dom, padzieleny sam u sabie, nie vystaić». Usio čaściej možna pačuć dumku, što realnaj stanovicca pahroza hramadzianskaj vajny, ab čym nichto z nas nie moh navat i padumać jašče niekalki miesiacaŭ tamu.
Viadoma, što dla efiektyŭnaha lačeńnia chvaroby najpierš nieabchodna pastavić dyjahnaz, kab potym pryznačyć adpaviednaje lačeńnie. Padobna pavinna być i pry vyrašeńni ciapierašniaha kryzisu, jaki dasiahnuŭ svajho apahieju paśla niadaŭnich prezidenckich vybaraŭ», — zaznačyŭ arcybiskup.
«Na pačatku 90-ch hadoŭ minułaha stahodździa my atrymali svabodu. Heta vialiki, vypakutavany našym narodam dar, ale adnačasova i vialikaje zadańnie. Naš narod prajšoŭ praź ciažkija vyprabavańni ateistyčna-tatalitarnaha režymu i vystajaŭ va ŭmovach niesvabody. Ale ci viedajem, jak vystajać u svabodzie? Najnoŭšaja historyja pakazała, što nie. Pryvabnaje słova «svaboda» my pryniali jak mahčymaść žyć biez abmiežavańniaŭ i adkaznaści, biez zachavańnia Božaha zakona.
Prymajucca supiarečnyja ŭstanoŭlenamu Boham paradku zakony, jakija viaduć da maralnaj razbeščanaści, razburajuć siamju jak padmurak hramadstva, nie šanujuć Božy dar žyćcia i im manipulujuć, prapahandujecca antyduchoŭnaja kultura,
relihija nie dapuskajecca ŭ navučalnyja ŭstanovy, u siłavyja struktury i pienitencyjarnyja ŭstanovy, nie ŭrehulavany adnosiny pamiž relihijnymi arhanizacyjami i dziaržavaj, a isnujučaje zakanadaŭstva ab relihijnych arhanizacyjach i svabodzie vieravyznańnia ŭžo daŭno nie adpaviadaje rečaisnaści i pryniatym u śviecie standartam.
U vyniku relihijnyja arhanizacyi nie mohuć u poŭnaj miery realizavać svaje mahčymaści najpierš u spravie vychavańnia na viečnych i niaźmiennych duchoŭnych kaštoŭnaściach novaha čałavieka, jaki budzie adkazna i sumlenna vykonvać svaje abaviazki i pastupać tak, kab u budučyni nie ŭźnikali składanaści, ź jakimi my ciapier sutyknulisia i nie viedajem, jak ich vyrašyć. Dobry viernik — heta dobry hramadzianin svajoj krainy, jaki kłapocicca pra jaje duchoŭnaje dabro i materyjalny dabrabyt.
Uźnikły kryzis — heta niepaźbiežnaje nastupstva hrachu biezzakońnia. Tamu nieabchodna pryznać hrech — asabisty i kalektyŭny — i pakajacca z metaj pieramieny našaha žyćcia. Zamiest chłuśni pavinna zapanavać praŭda, zamiest zła — dabro, zamiest nianaviści — luboŭ, zamiest asudžeńnia — prabačeńnie, zamiest zhubnych padziełaŭ — jednaść.
U składanaj situacyi ŭśviedamlajučy adkaznaść za našu budučyniu, jakaja lažyć na kožnym z nas, źviartajusia da viernikaŭ i da ŭsich ludziej dobraj voli z prośbaj u vieraśni ab asablivaj malitvie praz zastupnictva śviatoha Archanioła Michała ŭ intencyi Biełarusi, spynieńnia eskałacyi kanfliktu i chutčejšaha vyrašeńnia kryzisu» — reziumavaŭ Tadevuš Kandrusievič.
