Fiodar Poŭny
«Chramy — heta nie palityčnyja trybuny. Nie placoŭki dla pieradvybarnych abo paślavybarčych debataŭ, nie miesca dla hučnych pieraściarohaŭ, — ličyć Fiodar Poŭny. —
Abmiarkoŭvać vostryja prablemy hramadstva, tłumačyć duchoŭny sens rezanansnych padziej — heta farmat hutarki. Mahčyma, pryvatnaj. Mahčyma, publičnaj. Ale za miežami chrama, pa-za kantekstam Boskaj liturhii. Ale i tady śviatar niasie adkaznaść za kožnaje pramoŭlenaje słova. I ŭsio ž hałoŭnaja zadača śviatara — heta malitva».
Fiodar Poŭny ličyć, što ŭ sieminaryjach, u akademijach treba ŭvieści fakultatyŭ pa patryjatyčnym vychavańni i infarmacyjnuju hadzinu.
«Dumaju, što, jak i ŭsich žyvych ludziej, niekatorych śviataroŭ zachlisnuli emocyi. Jany stali achviarami infarmacyjnaha hvałtu. Treba skazać, što mnohija ščyra ličyli, što heta ich pohlad, što jany vystupajuć suprać chłuśni i ździekaŭ ź ludziej. Ale ci tak heta? Kali b heta byŭ pa-sapraŭdnamu jevanhielski pohlad, u duchu Jevanhiella, a nie pad jaho prykryćciom, to ŭsio było b pa-inšamu.
Jość hrupa śviataroŭ, jakaja ŭvajšła ŭ carkvu ŭ moj čas jak dysidenty, jakija admaŭlali savieckuju ŭładu. I heta dysidenctva stała druhoj naturaj, navat kali ŭsio pamianiałasia. Jość jašče tak zvanyja carkoŭnyja libierały, jakija ŭsurjoz abmiarkoŭvajuć, a časam asudžajuć śviatuju ijerarchiju, administracyjnyja pramaški, niedachopy, krytykujuć archirejaŭ, razvažajuć sami ab refarmavańni carkvy, spračajucca ab jaje kanonach. Časta jany intelektualnyja, adukavanyja, načytanyja. Ale ŭ carkvie važnaja malitva, pasłuchmianaść i pakorlivaść, a nie ekśpiertnaje mierkavańnie», — skazaŭ Poŭny.
Dadamo, što Fiodar Poŭny — śviatar, nabližany da Alaksandra Łukašenki.
Čytajcie taksama:
Historyja žyćcia ajca Fiodara — samaha paśpiachovaha biełaruskaha śviatara
