Dziadźku Mišu, tak jon pradstaŭlajecca, časta možna sustreć la Centralnaj Kniharni ŭ stalicy: stary raskładvaje knihi, časopisy, navat dziciačyja mašynki i siadzić u čakańni pakupnikoŭ albo prosta stasunkaŭ. Siońnia dziadźka Miša prapanuje «Raman-hazietu» za 1985 hod, časopisy «Moi lubimyje ćviety» i «Choziain», jakim najmienš vosiem hadoŭ — addaje za «kolki chto daść».
«Niekali daŭnym-daŭno zdavali makułaturu i mianiali jaje na knihi. Ja knihi źbiraŭ, šmat čytaŭ, a ciapier jany lažać biaschoznyja», — u dziadźki Mišy vielmi cichi i słaby hołas. Jamu ciažka havaryć, ale na zdaroŭje nie skardzicca. Kaža, što prosta nie źviartaje na jaho ŭvahu.
Stary nie pamiataje, kolki jamu hadoŭ. Žyvie ŭ kvatery nad kinateatram «Centralny» razam ž žonkaj i synam. Ale, kaža, adnosiny ŭ siamji vielmi napružanyja. Da taho ž apynułasia, što žonka ź im raźviałasia z-za kvatery, a jon pra heta daviedaŭsia vypadkova, kali chacieŭ za jaje, amal lažačuju, prahałasavać na vybarach. Nie dazvolili, bo «raźviedzienyja». Tamu, kaža, «možna skazać, što ja adzin». Heta bačna i pa źniešnim vyhladzie staroha (vidać, u kaściumie, jaki na im apranuty, jon chodzić apošnija niekalki hadoŭ).
Michaił - vieteran vajny. Kiravaŭ tankam na Zachodnim froncie. Udzielničaŭ u bai, paśla jakoha «niemiec zdaŭsia». Potym usio žyćcio prapracavaŭ u škole - nastaŭnikam pačatkovych kłasaŭ i pracy.
«My navat zrabili adzin składany prybor, jaki pajšoŭ u Maskvu na vystavu», — pryhadvaje stary, ale što heta byŭ za prybor, nie pamiataje.
Pa słovach dziadźki Mišy, knihi ŭ jaho nabyvajuć časta, choć i vychodzić jon na vulicy, badaj, kali dobraje nadvorje. Voś siońnia dumaŭ la HUMa pasiadzieć, ale adtul prahnali - skazali, što handlavać tam zabaroniena. Ale nie stolki dla «kapiejki» prapanuje dziadula svaje knihi, kolki dla stasunkaŭ, dzie-chto spynicca i parazmaŭlaje. Da taho ž, miarkuje, što piensija ŭ jaho dobraja:
«Bolšaja ŭ paraŭnańni z mnohimi, bo ja doŭha i dobra pracavaŭ, mianie nie puskali na piensiju. Ja dobra žyvu, ni ŭ čym sabie nie admaŭlaju».
Staromu ciažka havaryć, pamiać padvodzić, tamu na raźvitańnie abiacaju zachodzić da dziadźki Mišy i pytajusia, jak, na jaho dumku, ciapier žyvuć ludzi:
«Našmat lepš, čym raniej, — ličyć handlar knihami. — Raniej biedniakoŭ na vulicach šmat było, a ciapier niama. Kožny maje na chleb. Adno tolki pjanicy prapivajuć usio. A narmalnyja ludzi žyvuć dobra».
Kali budziecie prachodzić la Centralnaj kniharni, źviarnicie ŭvahu na staroha z kijočkam, maleńkaj łupaj u ruce (jon razhladaje šmatlikija papierki ŭ svaim hamancy) i časopisami ci knihami, akuratna raskładzienymi na padvakońni kramy. Heta dziadźka Miša. Vaźmicie ŭ jaho knihu albo prosta pahavarycie ź im. Jamu budzie pryjemna.
