Тозік: Трэба ўвесці абавязковае дэклараванне даходаў для ўсіх 31

Пра гэта віцэ-прэм’ер Беларусі Анатоль Тозік заявіў у час круглага стала ў газеце «Советская Белоруссия».

«У нас каля 400 тысяч чалавек — тых, хто не працуе ці фактычна працуе, сыходзячы ад падаткаў і тым самым таксама паразітуючы на ​​сацыяльнай палітыцы дзяржавы.

Бо за кошт падаткаў аплачваецца праца нашых дактароў і настаўнікаў, пенсіі і бальнічныя… А значыць, на тых, хто працуе ў рэальным сектары эканомікі сумленна, кладзецца падвойная нагрузка. Тут хачу адразу сказаць: у чытачоў «СБ» не павінна ўзнікнуць адчування, што ўсе вакол — дрэнныя. Я ні ў якім разе не хачу пакрыўдзіць тую большасць людзей, на якіх сёння стаіць краіна, якія ствараюць яе сваёй працай.

Але сацыяльнае ўтрыманства як з’ява ў нас, на вялікі жаль, ёсць.

І я б браў шырэй, само гэта паняцце — ва ўсёй яго паўнаце.

Вось скажыце: калі тую працу, якую могуць зрабіць двое, робяць чацвёра — гэта не ўтрыманства? У нас 25 тысяч дзяцей-сірот і 82 адсоткі з іх маюць бацькоў, так хіба гэтыя бацькі — не сацыяльныя паразіты?

Ці калі старых даглядаюць у дамах-інтэрнатах пры жывых, нярэдка вельмі заможных дзецях — гэта нармальна? Яшчэ ў нас каля 4 тысяч так званых бамжоў. У мінулую марозную зіму мы іх збіралі, давалі прытулак, вопратку, кармілі. А яны ў адказ усіх толькі абражалі… Такіх прыкладаў — вялікае мноства. Гэта трэба прызнаць, а не заплюшчваць вочы.

І самае галоўнае, калі мы не будзем з гэтым змагацца, то сацыяльнае ўтрыманства будзе толькі разрастацца.

З іншага боку, выкараняючы яго, мы атрымаем вялікі дадатковы рэсурс для эканомікі, для стварэння больш канкурэнтнай прадукцыі. Прыйшла пара вельмі сур’ёзна карэктаваць сацыяльную палітыку і дапамагаць толькі сапраўды маюць патрэбу. Такіх у нас, упэўнены, нашмат менш, чым тых, каго мы сёння падтрымліваем.

З пункту гледжання здаровага сэнсу няма ў нас такой з’явы, як беспрацоўе. Вакансій дастаткова. Калі не ў сваім горадзе, так у іншым, калі не там, так у аграгарадку.

Вельмі ўмоўна мы кажам, што ў нас беспрацоўе 0,6 працэнта. Але мы зараз больш абмяркоўваем тых, хто не хоча працаваць і паразітуе на грамадзтве.

А ёсць і іншая катэгорыя, якая таксама паразітуе, хоць лічыцца, што працуе, у іх працоўныя кніжкі дзесьці ляжаць.

І вось гэтыя людзі часта жывуць значна лепш, чым якія працуюць.

Яны не плацяць ніякіх падаткаў, не робяць ніякіх адлічэнняў у пенсійны фонд.

Гэта значыць ніяк не ўдзельнічаюць у фарміраванні бюджэту краіны, з якога аплачваюцца ўсе сацыяльныя выдаткі і льготы. Якімі, між іншым, яны карыстаюцца нароўні з усімі працуюць і якія плацілі падаткі грамадзянамі. Вось яшчэ адна праблема, якую трэба вырашыць.

У гэтым дачыненні мне падабаецца прапанова Мінпрацы. Яны прапануюць увесці абавязковае дэклараванне для ўсіх грамадзян. А не толькі чыноўнікаў. Прайшоў год — скажы, за кошт чаго ты пражыў яго, якія даходы і якія расходы меў. У цябе ёсць і дом, і машына…

І тады, я думаю, гэта вельмі многіх прымусіць выйсці з ценю. Спецыялісты кажуць, што ў нас занадта вялікі працэнт ценявога ВУП. І дадзеныя афіцыйнай статыстыкі зусім не супадаюць з тымі рэаліямі, якія мы бачым на свае вочы. Колькі ў нас аўтамабіляў на душу насельніцтва? Чаму ў мінскія рэстараны не трапіць?