Nijakaj pieradačy ŭłady ŭ spadčynu ŭ Biełarusi być nie moža, zajaviŭ siońnia Alaksandr Łukašenka, vystupajučy na ŭračystym schodzie, pryśviečanym Dniu Niezaležnaści Respubliki Biełaruś.
«Ja ŭsio bolš sa ździŭleńniem čytaju i čuju pra toje, što voś tut Łukašenka — heta nazaŭždy, heta naviečna, — skazaŭ jon. — U jaki raz kažu, nie apraŭdvajučysia pierad vami… Maje dzieci prezidenctva najelisia pry svaim baćku. Nijakaj pieradačy pa spadčynie ŭłady być nie moža».
Taksama Łukašenka vykazaŭsia nakont pryvatazacyi.
«Ja vymušany zrabić hetuju zajavu, bo ŭsio čaściej čytaju i čuju pra toje, što voś zaŭtra padzielać ŭsio, što jość u Biełarusi i biełaruskaha naroda. Užo i śpisy jość, što i kamu. Kamu BiełAZ, kamu MAZ, kamu kalijnuju kampaniju, kamu MTZ, kamu jašče niešta. I ŭžo ŭsio ŭsim prapisana. Hetamu nie byvać nikoli. Zapomnicie, pakul ja Prezident, hetaha nikoli nie budzie», — padkreśliŭ jon.
Łukašenka taksama zajaviŭ, što Biełaruś zrabiła vybar na karyść niezaležnaści, jakaja imkniecca da intehracyi, a taksama sprahnazavaŭ hłyboki kryzis ES.
Taksama Łukašenka skazaŭ, što Biełaruś nikoli nie adračecca svajoj dziaržaŭnaści.
Ź inšaha boku, praciahnuŭ Alaksandr Łukašenka, niezaležnaść dziaržavy — heta nie samameta, jakaja isnuje dziela siabie samoj, heta adzin z mahutnych srodkaŭ dla dasiahnieńnia hałoŭnaha — ščaślivaha i biaśpiečnaha žyćcia ludziej.
«Adnak ustupajučy ŭ tyja ci inšyja sajuzy abo intehracyjnyja abjadnańni, my pavinny hladzieć nie na toje, kolki ŭ nas zastaniecca pravoŭ, paŭnamoctvaŭ, suvierenitetu abo jašče čahości, a na toje, što heta pryniasie našym ludziam, našamu narodu, kožnamu čałavieku, — miarkuje Łukašenka. —
I kali dla hetaha patrebien niejki kampramis, niejki sajuz, to my, biezumoŭna, pavinny iści na jaho. Usio pavinna rabicca dla čałavieka i ŭ imia čałavieka».
«Ale pry hetym my pavinny pamiatać niaŭchilnuju iścinu — lubaja cana maje svaju miažu. I jość bazavyja, fundamientalnyja rečy, jakimi achviaravać ni ŭ jakim razie nielha, i nivodnaja dziaržava, jakaja choča być suvierennaj i niezaležnaj, na hetyja achviary nie pojdzie. My nikoli nie admovimsia ad svajoj dziaržaŭnaściu, zrobim usio, kab źbierahčy zdabytuju niezaležnaść. Nie pretendujučy na čužoje, nie addamo ni piadzi svajoj ziamli. Nichto nie prymusić nas prynieści ŭ achviaru vypakutavanyja pakaleńniami svabodu našaha naroda, — padkreśliŭ Alaksandr Łukašenka. —
Tolki my sami, narod Biełarusi, budziem vyznačać svoj los i svoj šlach raźvićcia. Nidzie, ni na Uschodzie, ni na Zachadzie, ni na Poŭnačy, ni na Poŭdni, niama tych siłaŭ, jakija prymusiać nas padparadkavacca i stać na kaleni «
