Nichto ŭžo nočču nie šapoča:
Ty — niedasiažnaje krasy...
U raźvitalnyja časy
Nichto ŭžo nie całuje ŭ vočy.
Nie Afradycina hałoŭka
Ščakoju na tvaim plačy,
A złaja Biessań-pakajoŭka
Siardzita tupaje ŭnačy.
* * *
Aleh Minkin
paet-nieakłasik, žyvie ŭ Vilni. Nar. 31 sakavika 1952 u v. Čarniaŭka Chocimskaha rajona. Hadavaŭsia ŭ Babrujskim internacie. Pracavaŭ elektramantažnikam, bryhadziram, inžynieram-elektrykam u raznastajnych miascovaściach byłoha SSSR: Buracija, Biełaruś, Litva, Łatvija, Vałahodskaja, Branskaja, Arłoŭskaja, Pskoŭskaja vobłaści, Chanty-Mansijskaja akruha. Daŭžej žyŭ u Breście, ad 1991 pa siońnia — u Vilni. Tam redahavaŭ hazietu biełarusaŭ Litvy «Ruń». Stvaryŭ (niavydadzieny) słoŭnik biełaruskich ryfmaŭ. Aŭtar zbornikaŭ paezii «Surma» (1985), «Raskolina» (1991) i «Pienaty» (2007). Aŭtar knihi prozy «Praŭdzivaja historyja Krainy Chłudaŭ» (1994). Šmat pierakładaje. Łaŭreat premii «Hliniany Viales». Maje ŭnikalny nieakłasičny paetyčny hołas.
