Pra heta zajaviŭ Alaksandr Łukašenka siońnia ŭ čas uručeńnia dziaržaŭnych uznaharod.
«U śviecie nie zastałosia takich miesc, jak Biełaruś. Usie da kaho‑niebudź užo dałučylisia, uvajšli ŭ skład. Usie dziaržavy — małyja, siarednija — skačuć pad čyju‑niebudź dudku, ‑‑ skazaŭ Alaksandr Łukašenka.
— Viadoma my razumiejem, što być Biełaj Ruśsiu i niezaležnaść nie tak prosta dajucca. Ale my pavinny zrabić usio, kab zachavać svaju dziaržavu».
Prezident adznačyŭ, što heta «nie jaki‑niebudź vypad suprać voli času. Prosta naš narod zasłužyŭ, kab mieć na hetaj płaniecie svoj kavałak ziamli, kab našy dzieci i ŭnuki nas nie paprakali za toje, što my nie zachavali i nie pieradali im u spadčynu hetu ziamlu — kutok, kudy jany zaŭsiody mohuć viarnucca, dzie ich zaŭsiody buduć čakać ich rodnyja i blizkija».
Kiraŭnik dziaržavy padkreśliŭ, što ŭsio, što siońnia robicca ŭ Biełarusi, nakiravana na zabieśpiačeńnie biaśpieki dziaržavy i zachavańnie jaje suvierenitetu. «Na tyja kryki, jakija siońnia čujucca praktyčna z usich bakoŭ (dy i ŭ nas jość amatary pajachidničać: im usio roŭna z kim my siabrujem — z Zachadam abo Uschodam, usio roŭna drenna), — adkaz prosty: my chočam zachavać svaju dziaržavu», — skazaŭ Alaksandr Łukašenka.
«A ščaście svajo my šukajem tam, dzie da nas narmalna staviacca, prymajuć, pavažajuć i dastojna płaciać za našu pracu. Ja dumaju, vy razumiejecie, ab čym idzie razmova», — dadaŭ jon
