«Ciapier vielizarnaja niebiaśpieka zychodzić ad internet-supolnaści, ad tak zvanych błohieraŭ, jakija pa sutnaści svajoj źjaŭlajucca subjektami, jakija farmirujuć u tym liku hramadskuju dumku. Ale jany nie atrymlivajuć ni licenzii na svajo viaščańnie, niezrazumieła, jakaja ŭ ich adukacyja, maralnaje abličča», — źviarnuŭ uvahu Hienadź Davydźka.
Jon paraŭnaŭ internet ź ciomnym lesam, kudy adpuskajuć dzicio: «A tam vaŭki hetyja, vaŭčary. Heta ludzi, jakija taksama padnatareli ŭ technałohijach, i za łajk jany hatovyja dušu pradać, jany hatovyja mamu padpalić, kab tolki potym miljon łajkaŭ atrymać».
Hienadź Davydźka ŭpeŭnieny, što dziaciej i moładź ad internetu nie aharodziš, tamu nieabchodna pracavać zakanadaŭča.
«Pad žorstkim kantrolem pavinny znachodzicca ŭsie błohiery, jakija pavinny niejak kłasifikavacca, atrymlivać niejkuju licenziju, dazvoł i adkazvać za svaje dziejańni», — miarkuje jon.
Staršynia «Biełaj Rusi» kanstatavaŭ, što litaralna try dziasiatki hadoŭ tamu treba było być žurnalistam ci piśmieńnikam, u cełym zasłužanym čałaviekam, kab atrymać dostup da farmavańnia hramadskaj dumki. Treba było prajści mastackija saviety, navat niejkuju cenzuru. «I tady ty moh vychodzić da ludziej. Ciapier nie. Ciapier ja mahu try šaściorki vybić u siabie nad bryvom i zabirać prosta mazhi dziaciej», — reziumavaŭ Hienadź Davydźka.
