Fota Viktoryi Charytonavaj, publikujecca z łaskavaje zhody aŭtara.
Pajšła z žyćcia spadarynia Volha Dziadziula, vykładčyca suśvietnaj litaratury Kołasaŭskaha liceja. Pamiataju, jana była vykładčyca, jakaja:
1. Jak maci kłapatliva nahadvała nam, «tvorčym asobam», što nieabchodna štodnia myć nohi i mianiać škarpetki.
2. Zaŭsiody dazvalała adznačać dni naradžeńnia tortam i harbataj na parach pa litaratury, ale KOŽNY musiŭ štości skazać pra imianińnika.
3. Čakała aryhinalnaha pračytańnia tvoraŭ. Baćka raspavioŭ joj, što z usich hierojaŭ «Vajny i miru» ja ŭpadabała tolki «maleńkuju kniažnu, bo jana nie rabiła nikomu zła, raspaviadała svaje maleńkija historyi ŭ cieni muža, a ŭsie hetyja snoby i mizantropy joju pahardžali». — «Małajčyna. Nie čapajcie. Aryhinalnaje pračytańnie. Svajo».
4. Mahła čytać lekcyju, stojačy, jak baleryna, na adnoj nazie. A my začaravana sačyli za pakručastym siužetam.
5. Dahladała aranžareju kvietak.
6. Dazvalała vybirać luby vierš aŭtara dla dekłamavańnia. My byli abmiežavany tolki abjomam ułasnaj pamiaci. Asałodaj było prahartać ceły tomik, vybirajučy desiert dla zaŭtrašniaha paetyčnaha bankieta. Praŭda, licejskaja lehienda kaža, što byŭ navučeniec, jaki ź viernaściu mieniestrela zaŭždy čytaŭ adziny vierš svajho žyćcia — «Pahoniu».
7. Jana prosta — BYŁA. Byli vykładčyki suvoryja (ja adnojčy ad vialikaha pijetetu zhubiła Hrenłandyju na mapie — chto ž viedaŭ, što jana ŭ Zachodnim paŭšarji), byli kreatyŭnyja (što zapaŭniali žurnał roznakalarovymi asadkami i vykładali japonskuju movu fakultatyŭna), byli zaprošanyja prafiesary (kanśpiekt za trymiestr zajmaŭ 3 ahulnyja sšytki), a była — spadarynia Volha Dziadziula. Ciapier — nazaŭždy. Ad serca da serca…
