Jura Dzivakoŭ zrabiŭ śpiektakl pavodle «Pieśni pieśniaŭ». U śpiektakli aholeny mužčyna koŭzajecca na zalitym kryvioju stale. Šok! Skandał! Nie, heta ŭsiaho tolki teatr.
«Pieśnia pieśniaŭ» Sałamonavych pryncypova ŭ pierformansie vykonvajecca jak luboŭny tekst, biblejski kantekst jaŭna adsutničaje. Jość momant, kali hierainia paŭtaraje šmat razoŭ «Horka!», heta nahadvaje adnu ź viersij sutnaści tekstu: maŭlaŭ, heta nabor viasielnych piesień. Viasielny siužet lohka pabačyć u struktury pierformansu: žančyna siadzić, śpiavaje, pramaŭlaje, potym źjaŭlajecca mužčyna, i jany zastajucca razam. Ale dzieja zroblena takim čynam, kab nibyta vyzvalić voś hetu enierhiju suviazi mužčyny i žančyny, i heta nastolki mocnaja enierhija, što kanteksty adychodziać na druhi płan. «Akt u adnoj dziei» — tak nazvany pierformans, i hetym padkreślivajecca intensiŭnaść taho, što adbyvałasia na scenie.
Fota Hanny Šarko
U anatacyi śćviardžajecca, što sutnaściu pierformansu źjaŭlajecca daśledavańnie cialesnaści. Pa sutnaści, cialesnaść prysutničaje na scenie samim faktam mužčynskaha aholenaha cieła. Jano demanstrujecca z ekranaŭ, u kancy śpiektakla źjaŭlajecca na scenie niepasredna.
Ale rytmy pierformansu nastolki intensiŭnyja, što my ŭ bolšaj stupieni słuchajem tekst, čym razhladajem jaho prosty vizualny składnik. Bolš padobna na toje, što my daśledujem emacyjny patencyjał kachańnia, dla jakoha cieła źjaŭlajecca ŭsiaho tolki instrumientam dla vyjaŭleńnie. Inšaje pytańnie, što aholenaje cieła na scenie źjaŭlajecca dla našaj ścipłaj kultury vielmi mocnym mastackim srodkam. Aholenaje mužčynskaje ci žanočaje cieła nie ŭsprymajucca hramadstvam jak niešta niejtralnaje, lubaja prezientacyja za miežami vyhladaje jak niešta skandalnaje. I faktyčna daśledujecca ŭ śpiektakli hramadskaja reakcyja na takoha kštałtu srodki vyjaŭleńnia. Na premjery zała była zapoŭnienaja, u Jury Dzivakova šmat prychilnikaŭ.
Fota Hanny Šarko
Ahułam impreza vyhladaje jakraz całkam prystojna. Pieršuju pałovu imprezy aktrysa i śpiavačka Marta Hołubieva ŭvohule prosta siadzić za doŭhim stałom. Ruchajecca jana niašmat. Jana śpiavaje i dekłamuje «Pieśniu pieśniaŭ», a na fonie pakazany videaart Dziny Daniłovič z udziełam Eldara Biakirava. Ja dobra viedaju Eldara jak teatralnaha mieniedžara, dla mianie heta jahony debiut jak prafiesijnaha pierformiera. Hetaja pieršaja častka pierformansu Jurki Dzivakova mnie asabista zdałasia samaj cikavaj. Abmiežavać artysta ŭ ruchach, dać jamu ŭ dapamohu tolki muzyku (darečy, cudoŭnuju muzyku Erycha Arłova-Šymkusa) i emacyjny tekst «Pieśni pieśniaŭ» u pierakładzie Mižnarodnaj biblejskaj supolnaści.
Fota Hanny Šarko
Chočacca padkreślić, nakolki vynachodliva i raznastajna pabudavany hety paŭhadzinny manałoh. U tekście staranna adšukali paŭtory, rytm, źniešnija elemienty i na hety karkas nanizali isnavańnie artystki.
Biez adzinaj zaminki, stroha padparadkavana rytmu Marta Hołubieva vytrymlivaje emacyjnyja amplitudy — ad šeptu da kryku. Heta cudoŭnaja akciorskaja praca, jakuju varta bačyć. Heta cudoŭny prykład kłasnaha śpiektakla dla kamiernaj sceny, ale łohika pierformansu vymahaje, kab hledačy nazirali za artystkaj zdalok. Heta addalenaść nadaje i intensiŭnaść pasyłu dla artystki, i zadaje łohiku finału.
U finale źjaŭlajecca hieroj Biakirava. Jon całkam aholeny, ale publika bačyć jaho tolki sa śpiny. Spačatku jon siadzić, potym ustaje i stralaje ŭ hierainiu, ale nie zabivaje. Astatak dziei sapraŭdy adbyvajecca na stale, na jaki ŭvieś čas na toj momant krapała vadkaść, padobnaja dy kryvi. Artystka kidaje jamu niejkija kryvavyja vantroby, i śpiektakl zakančvajecca tym, što mužčyna i žančyna razam ledź nie abdymajucca.
Śpiektakl źniešnie vyhladaje stylovym i modnym. Mastačka Taćciana Dzivakova adkazvaje dla pierformansaŭ svajho muža za vizualny składnik, umieje minimalnym srodkami stvaryć ahulnuju prastoru, dzie kožnaja kankretnaja detal vyhladaje cikavaj i značnaj. Atrymlivajecca takaja sučasnaja modnaja hlancavaja pryhažość, jakuju vyhodna pakazvać u instagram. U takich dekaracyjach emacyjnaść i ekzaltavanaść (asabliva ŭ finale) vyhladajuć padkreślena tryvožnymi i «niepryhožymi».
Fota Hanny Šarko
Kachańnie, pra jakoje idzie havorka ŭ śpiektakli, — heta nie ŭźniosłaje ramantyčnaje pačućcio, a taksičnaje žadańnie całkam vałodać i kantralavać svajho partniora. «Kachany moj naležyć mnie, a ja — jamu».
Cikavym čynam śpiektakl nibyta stanovicca častkaj palemiki nakont taho ž chatniaha hvałtu. Hvałtoŭnyja, ahresiŭnyja pavodziny, pavodle śpiektakla Dzivakova, — heta naturalny praciah emacyjnych stasunkaŭ. Kab niejkim čynam vyrašyć situacyju z hvałtam, treba z bolšaj aściarohaj stavicca da kachańnia jak takoha.
