Navahodniaje vitańnie Kierści Kaljułajd: ź Piarnu, a nie Talina; 2019-y — Hod estonskaj movy; «radasna ŭśviedamlać, što Estonija siońnia žyvie zamožniej, čym kali…»
Darahija žychary Piarnu, darahi narod Estonii!
Niachaj žyvie Piarnu — horad naradžeńnia niezaležnaści Estonii!
Zusim chutka sydzie ŭ historyju hod 100-hadovaj hadaviny ŭtvareńnia Estonskaj Respubliki, i my sustreniem hod, pryśviečany estonskaj movie. Jubilejny hod zzadu, choć śviatkavańni z nahody naradžeńnia našaj darohaj respubliki praciahnucca jašče niekatory čas.
Siońniašniaje śviata sustrenuć va ŭsich kutkach Estonii. I hetak ža, jak naš jubilejny hod dasiahnuŭ lasoŭ Kurhja, vulic Tartu, Virumaa i Vyrumaa, jon pranik, ja spadziajusia, u kožny dom Estonii. Vieru, što letaś kožny znajšoŭ dla siabie momanty, jakija varta było adznačyć, i pryčyny dla sumiesnaha honaru.
Dziakuj usim, chto ŭnios svoj układ u padziei jubilejnaha hoda. Było vydatna!
Nadychodziačy hod budzie hodam estonskaj movy. Słuchać i kazać, spračacca i zhadžacca ci nie zhadžacca ŭsio ž lepš na svajoj rodnaj movie. Spasyłki na Taamsaary, Łutsa i Kivirachka adnaznačna razumiejucca tolki nami samimi. Heta naš kod, jaki va ŭsim śviecie razumieje tolki miljon, što naležyć da našaj nacyi.
Naš kłopat i abaviazak składajucca ŭ tym, kab kolkaść nośbitaŭ hetym hodam rasła, a nie źmienšyłasia. Ad hetaha vyjhrajuć usie tyja, chto pavinien vałodać hetaj movaj.
Radasna ŭśviedamlać, što Estonija siońnia žyvie bolš zamožna, čym kali-kolviek. Abjektyŭna kažučy, našy spravy iduć usio lepš. Ale zakłapočanaść vyklikaje toje, što niekatoryja maci-adzinočki, jakija vychoŭvajuć dzicia z asablivymi patrebami, nie adčuvajuć hetaha. Pažyły čałaviek, jaki znachodzicca na zachodzie svajho žyćcia ŭ domie sastarełych abo doma, u samocie, nie adčuvaje hetaha. Čałaviek, jaki mnohija hady padviarhaŭsia hvałtu abo spaznaŭ jaho adzin raz, nie adčuvaje hetaha.
Ci adčuvajuć siabie nieabaronienyja ludzi załučanymi? Abo jany adčuvajuć siabie kinutymi, u toj čas jak Estonija sapraŭdy stanovicca bolš zamožnaj, čym kali-niebudź raniej? Takoje pytańnie darečna zadać i ŭ hety śviatočny viečar.
Tamu što ŭsie jany — našy ludzi. Tyja, chto zadavoleny chodam spraŭ, i tyja, chto adčuvaje, što pośpiech Estonii ich nie zakranuŭ. Tyja, chto ličyć, što mienavita takuju Estoniju my chacieli, i tyja, na dumku jakich, nam jašče treba prajści toj ci inšy šlach. Tyja, chto pry apytańniach hramadskaj dumki vykazvaje pazicyju bolšaści, i tyja, čyjo mierkavańnie padzialajuć niešmatlikija, ale zatoje bolš hołasna. Tyja, chto razmaŭlaje doma na estonskaj movie, i tyja, chto choć i razmaŭlaje na inšaj movie, ale znajšoŭ miesca dla Estonii ŭ svaim sercy. Usie jany patrebnyja Estonii, usie hetyja «jany» na samaj spravie — «my». My pavinny pamiatać heta i, kali spatrebicca, nahadvać pra heta adzin adnamu.
Kali my z nadziejaj budziem ustupać u novy hod, ci ŭsio jany buduć z nami? Moža, niechta pobač z nami ŭ vialikim smutku? Što my možam zrabić lepš? Bolš za toje, ci možam my sami admovicca ad čahości dziela taho, kab niechta z tych, chto samotny, adčuŭ siabie choć trochi viesialej? Napeŭna, my ŭsie vučymsia; tak i ŭ nastupnym hodzie — my budziem vučycca tamu, jak lepš karystacca bahaćciem hramadstva tam, dzie heta nieabchodna.
Darahija suajčyńniki!
100 hadoŭ tamu, kali zaviaršyłasia Pieršaja suśvietnaja vajna i pačałasia Vyzvalenčaja vajna, Estoniju nie čakali z raspaściortymi abdymkami ŭ siamji niezaležnych dziaržaŭ. Byli i tyja, chto padtrymlivaŭ našu niezaležnaść, ale toj sistemy biaśpieki, da jakoj my pryvykli siońnia, nie było. Jaje my bačym siońnia ź miesiaca ŭ miesiac, na samitach NATA i ES. Toje, što źjaŭlajecca naturalnym, lohka stanovicca niezaŭvažnym. Ale zaŭsiody maje sens u kancy hoda praviarać, ci nie parušanaja hetaja sistema. Ci nie ździajśniaje chto-niebudź, uklučajučy i nas samich, krokaŭ pa jaje razbureńni?
Naš novy hod nadychodzić u sprečkach, tamu što napieradzie vybary. Heta dobra. Sprečki źjaŭlajucca pieradumovaj raźvićcia hramadstva. Dumać cikava. Vydatna słuchać pradstaŭlenaje na dobraj rodnaj movie i dobra arhumientavanaje mastactva dysputu.
My jakraz i chacieli takuju Estoniju, u jakoj byli b čas udumacca, śmiełaść i žadańnie havaryć, kłopat i luboŭ, sprečki i rašeńni. Upeŭnienaść u svaich učynkach i dastatkova viery, kab pa miery sił zaŭsiody dapamahać tym, chto trapiŭ u biadu.
Kožny čałaviek u Estonii ŭnosić svoj układ va ŭsio toje, čaho my dasiahnuli. Absalutna kožny, pražyvajučy svajo zvyčajnaje žyćcio, vobrazna kažučy, prynosić u naš murašnik svaje ihołki. U kožnaha svaja rola, svaje pravy i adkaznaść, a taksama mahčymaści. Niachaj u nas budzie takaja Estonija i ŭ 2019 hodzie!
Z Novym hodam, Piarnu! Z Novym hodam, Estonija!
Navahodniaje vinšavańnie Hrybaŭskajcie: «Treba bierahčy svabodnuju Litvu; nie ahresiŭnamu papulizmu»
Prezident Litoŭskaj Respubliki Dala Hrybaŭskajcie pavinšavała žycharoŭ z Novym 2019 hodam!
«Darahija žychary Litvy! Padychodzić da kanca asablivy, histaryčny hod! Jarki i nasyčany. My pierakanalisia, jak šmat u nas siabroŭ va ŭsim śviecie. Jany da nas pryjazdžali, vinšavali i razam z nami spryjali papularyzacyi Litvy. U nastupnym hodzie nas čakaje šmat vyklikaŭ i na mižnarodnaj arenie, i ŭnutry krainy. My ŭsio pieraadolejem, kali nie dazvolim zaćvierdzicca vajaŭničaj niepiśmiennaści i ahresiŭnamu papulizmu.
Treba bierahčy svabodnuju Litvu, pravy i svabody našych hramadzian. Budziem ich abaraniać i ničoha nie bajacca — budziem upeŭnienymi ŭ sabie! Žadaju ŭsim śmiełaści i mudraści! Z Novym hodam!»
Viejonis: Nacyjanalnaja samaśviadomaść umacavałasia, Łatvija mocnaja
Prezident Łatvii Rajmand Viejonis u svaim navahodnim vystupie padkreśliŭ uzrosłuju ŭ hod stahodździa Łatvii nacyjanalnuju samaśviadomaść, zajaviŭšy, što «historyja Łatvii jość i budzie takoj, jakoj my sami stvorym jaje i napišam».
«U hod stahodździa Łatvii my ŭbačyli siabie pa-novamu — nakolki Łatvija vialikaja i mocnaja, i ŭ budučyniu my hladzim z novymi nadziejami i imknieńniem da pracy», — adznačyŭ prezident.
«My zaŭvažyli, nakolki my vyraśli, i heta ŭbačyŭ astatni śviet», — skazaŭ Viejonis, nahadaŭšy ab tym, što pavinšavać Łatviju pryjechali pradstaŭniki mnostva dziaržaŭ.
Viejonis vykazaŭ upeŭnienaść, što kožny prykłaŭ i budzie prykładać namahańni da taho, kab i ŭ novym hodzie i ŭ druhoje stahodździe svajoj historyi ŭ Łatvii i ŭ kožnaj siamji panavali b kachańnie, biaśpieka, dastatak i dabrabyt.
Prezident adznačyŭ, što žychary Łatvii bačać najmienšyja niedachopy svajoj krainy, što časam adymaje nadzieju zrabić jaje lepšaj. Jon zaklikaŭ pamiatać, što «Łatviju krok za krokam stvarajem my sami — svaimi dziejańniami, pracaj i słovami».
Navahodniaje vinšavańnie prezidenta Ukrainy: «My stali dalej ad Maskvy i bližej da Jeŭropy… Nichto nie choča miru bolš, čym my…»
«Darahija suajčyńniki!
Jašče imhnieńnie — i letapis 2018 hoda laža ŭ archiŭ ukrainskaj historyi. A miesca tam dla jaho asablivaje. Jano — pobač z 1991-m, kali była abvieščana naša dziaržaŭnaja samastojnaść.
15 śniežnia tut, u Śviatoj Safii, adbyŭsia Abjadnalny sabor. Tysiačy ludziej, jakija sabralisia na płoščy, nie saromielisia śloz. I heta byli ślozy radaści. Naradziłasia, narešcie, aŭtakiefalnaja Pravasłaŭnaja carkva Ukrainy, pryznanaja suśvietnym pravasłaŭjem.
Baraćba za niezaležnaść našaj carkvy praciahvałasia sotni hadoŭ i pośpiecham uviančałasia tolki ciapier.
Heta — sapraŭdny cud!
Heta — znak Božy, u nas, ukraincaŭ sapraŭdy ŭsio budzie dobra.
Na dniach razam z dobraj viestkaj ab naradžeńni Zbaviciela Ukraina atrymaje doŭhačakany Tomas — hramatu ad Suśvietnaha patryjarchata. Jana dakumientalna paćvierdzić našu duchoŭnuju niezaležnaść.
My stali dalej ad Maskvy i bližej da Jeŭropy. Heta — vyraznaja stratehija, jakoj niaŭchilna prytrymlivajemsia na praciahu apošnich piaci hadoŭ. My idziom svaim šlacham. Ni abiacańni manny niabiesnaj, ni ziernie smutku, ni zielle razładu — ništo nie pavinna paviarnuć nas nazad.
«U adzinstvie siła naroda, Boža, nam adzinstva padaj», — chaciełasia b, kab mienavita hetyja słovy stali łozunham dla nastupnaha hoda dla ŭłady, hramadstva i dla kožnaha hramadzianina. Tym bolš, što 2019-y — heta stahodździe Akta ŭźjadnańnia, stahodździe našaj sabornaści.
My ničoha nie chočam bolš, čym miru. I nichto nie choča miru bolš, čym my. Dazvolcie ad vašaha imia pierš za ŭsio pavinšavać ukrainskich voinaŭ. Heta jany harantujuć nam cišyniu i spakoj u hetuju navahodniuju noč.
Chaj padziaku našu i ciapło našych sercaŭ adčujuć i maraki, jakija znachodziacca ŭ ruskim pałonie. I paranienyja siarod ich — Andrej Ejder, Vasil Saroka, Andrej Arciomienka. I ŭkrainskija palitviaźni ŭ rasijskich turmach. I našy hramadzianie, jakija stali zakładnikami na časova akupavanych terytoryjach.
Źviartajusia da miljonaŭ suajčyńnikaŭ u Krymie i pa toj bok Danbasa. My abaviazkova vierniemsia da vas ź miram, jakoj by doŭhaj ni była daroha. Naša siamja abaviazkova ŭźjadnajecca za stałom, za jakim Novy hod sustrakajuć pa kijeŭskim časie.
Darahija ŭkraincy!
Hałoŭnaje ŭžo prajšło, i najhoršaje taksama skončyłasia. Napieradzie — pastupovy rost ekanomiki i adnaŭleńnia ŭzroŭniu žyćcia. Heta vynik našaj supolnaj ruplivaj pracy.
Hałoŭnaje — u pieradvybarnaj honcy nie zataptać parastki raźvićcia, praroščanyja canoj vialikich achviaraŭ i kałasalnych namahańniaŭ kožnaha z vas. I tady my sapraŭdy pieramožam.
Žadaju ŭsim ščaślivaha Novaha hoda!
Kab naša dola nas nie curałasia!
Słava Ukrainie!»
