U dalokim užo junactvie ja nieadnojčy razvažaŭ pra XXI stahodździe, jakoje niaŭchilna nabližałasia. Stahodździe nadziei ci stahodździe rasčaravańnia? Jakoje jano budzie? I jakim ja budu ŭ im? Jak-nijak budu mieć, o Boža, taki surjozny ŭzrost — bolš za sorak hadoŭ. Tak ja razvažaŭ u svaje siamnaccać-vasiamnaccać.
Ale voś mnie ŭžo chutka šeściadziat, ale nie liču jašče svoj uzrost surjoznym.
Da čaho heta ja? A da taho, što z časam našyja mierkavańni istotna mianiajucca. I jašče, što čas nie staić na miescy.
Dla mianie Vinceś Mudroŭ naprykancy 80-ch byŭ starejšym siabram i paplečnikam pa Tavarystvie volnych litarataraŭ. Ale prajšoŭ čas i my stali amal adnahodkami. Sioleta 11 vieraśnia Vincesiu spoŭniłasia 65 hadoŭ. Ale što ciapier značać hetyja šeść hadoŭ roźnicy?!
Niejak padčas telefonnaj razmovy Hienadź Buraŭkin skazaŭ mnie: «Davaj my piarojdziem na ty». Ja jamu krychu zapiarečyŭ: «Mnie niejak niazručna, vy starejšy za mianie…» Buraŭkin nie daŭ zakončyć frazu: «Ale dla viečnaści my amal ravieśniki, pra nas niekali tak i napišuć — paety XX stahodździa».
Pa vialikim rachunku, Vinceś Mudroŭ byŭ adzinym čałaviekam na Połaččynie, jaki padtrymaŭ mianie spačatku ŭ spravie vydańnia almanachu «Kseraks Biełaruski», a zatym i ŭ stvareńni TVŁ.
Sa studenckich hadoŭ jon mieŭ vopyt samvydatu, jaki, praŭda, skončyŭsia sumna. Chłopcaŭ za rukapisny almanach «Błakitny lichtar» zaciahali pa KHB.
To bok vopyt nie zusim stanoŭčy, možna skazać, papieradžalna admoŭny. Nahadaju, što «Kseraks» pačaŭ vychodziŭ jašče za saviecki časam, prykancy 80-ch. Ale Mudrovu nikolki toj sumny papieradžalny vopyt nie pieraškodziŭ znoŭ uziacca sa staroje. Amal usie vydańni, usie teksty i tvory, jakija my za apošnija 25 hadoŭ vydali, prajšli praź jaho redaktarskija, užo padślepavatyja, vočy.
Pra Mudrova mała pišuć. Praktyčna nichto surjozna i nie pisaŭ. Bo i ciažka pra jaho pisać. (Niekali ŭ maładości jamu pryjšoŭ vodhuk na dasłanyja tvory ŭ časopis: drukavać nie budziem, bo aŭtar u svaich apaviadańniach ździekujecca ź ludziej).
Navat nie tamu, što asoba Mudrova nieasensavanaja, nieŭnarmavanaja i niesistematyzavanaja. A tamu, što heta patrabuje vielmi razhalinavanych litaraturaznaŭčych i fiłałahičnych viedaŭ. Niekali naš teveełaŭski tearetyk, kandydat fiłasofskich navuk Alena Nijakoŭskaja mnie skazała, što jana nie moža dobra napisać pra Mudrova, bo joj nie chapaje linhvistyčnych viedaŭ. Ja mocna ździviŭsia, bo Alena Paŭłaŭna vielmi-vielmi daśviedčany čałaviek u litaraturaznaŭstvie. Jana patłumačyła:
najvialikšaja kaštoŭnaść Mudrova — heta jahony aŭtarski styl, nasyčany zapazyčańniami ź inšych movaŭ, pieravažna zachodniesłavianskich, i tamu tut patrebny adpaviednyja viedy.
Vilnia, 1991 hod, sprava naleva: Vinceś Mudroŭ, paet i budaŭnik Aleh Minkin, paet i vydaviec Aleś Arkuš. Fota Taćciany Kozik.
Budziem spadziavacca, što taki admysłoviec z časam źjavicca ŭ Biełarusi i napiša pra Mudrova daśviedčana i hłyboka.
A ja tolki mušu prykancy zaciemić, što 65 — heta jašče nie surjozny ŭzrost dla XXI stahodździa. Tamu čakajem ad Mudrova novych tvoraŭ, novych knih i budziem nadalej ciešycca jahonaj prysutnaściu ŭ biełaruskim kulturnickim śviecie.
