Andrej i Łarysa Hulašovy žyvuć u vioscy Karoŭčyna. Heta Drybinski rajon Mahiloŭskaj vobłaści. Siem hadoŭ tamu Hulašovy ŭžo byli hierojami publikacyi «Našaj Nivy» — tady jany sprabavali zajmacca fiermierstvam i zmahalisia ź miascovymi čynoŭnikami. Ale prajšoŭ čas, i Hulašovy vyrašyli pajści inšym šlacham.
Ciapier jany z darosłym synam, niepaŭnaletniaj dačkoj i adnaviaskoŭkaj chočuć admovicca ad usiakaha dačynieńnia da dziaržavy i dabrotaŭ cyvilizacyi.
Andrej Hulašoŭ, fota 2011 hoda
Sami siabie Andrej i Łarysa nazyvajuć prosta chryścijanami. Padkreślivajuć — ani da jakaj chryścijanskaj płyni ci siekty jany dačynieńnia nie majuć.
«My ani pravasłaŭnyja, ani baptysty, ani Śviedki Ijehovy. Prosta žyviom pa zapavietach Chrysta. Vučni Chrystovy. U carkvu nijakuju nie chodzim. Chadzili ŭ miascovuju, ale nas adtul vyhnali — nadta šmat my pytańniaŭ zadavali, — raspaviała «Našaj Nivie» Łarysa Hulašova.
Technikaj Hulašovy nie karystajucca. Telefonaŭ nie majuć, telebačańnia taksama. 23 žniŭnia admovilisia i ad elektryčnaści.
«Ničoha strašnaha. Prosta žyvieš i ŭsio», — śmiajecca Łarysa Hulašova.
Kažuć, chočuć žyć sami pa sabie. Jeści płanujuć toje, što vyraście na svajoj ziamli. I nie chočuć mieć kantaktaŭ ani ź inšymi ludźmi, ani ź dziaržavaj.
«Dziaržava — forma arhanizavanaha hvałtu. U chryścijan ź dziaržavaj nie moža być ničoha ahulnaha», — upeŭnienaja Łarysa Hulašova.
Ciapier Hulašovy ŭžo žyvuć tolki sa svajoj haspadarki i sa svajoj ziamli. Časam štości kuplajuć u kramach, ale chočuć pierastać nabyvać navat vopratku, zapałki i sol.
Łarysie i Andreju pa 45 hadoŭ. Razam ź imi raźvitacca ź dziaržavaj i hramadstvam płanujuć dvoje ich dziaciej. Starejšy syn, jakomu 23 hady, užo zajaviŭ, što taksama budzie žyć z baćkami i pracavać na ziamli. Toje ž, pa słovach Łarysy Hulašovaj, płanuje i ich 15-hadovaja dačka. U škołu sioleta jana nie pojdzie.
«Škoła pierastała być strukturaj, dzie atrymlivajuć viedy. Tam vučać pryncypu pavodzinaŭ u hramadstvie: sieli, ŭstali, padparadkoŭvajciesia tamu, što kažuć. Siońnia biez repietytara nijakaje dzicia nikudy nie pastupić paśla škoły. Što heta za sistema? — kaža Łarysa Hulašova. — Kali admianiajuć zaniatki, kab pajści ŭ kino ci padrychtavać kancert padčas urokaŭ, to heta nie adukacyja».
Ale što buduć rabić Hulašovy, kali da ich pryjduć sacyjalnyja słužby?
«Viedaju, što mohuć pryjechać. Budzie vidać, što daść boh. Na ŭsio vola božaja. Jak jany zmohuć zabrać dzicia, kali jano nie zachoča da ich iści? Siłaj? Joj nie 5 hadoŭ. Dačka razumieje, što za joj mohuć pryjechać. Ale ŭ jaje pierakanańni, ich nielha złamać», — tłumačyć Łarysa.
Siaredni syn Hulašovych ich nie padtrymlivaje, žyvie asobna. Ale da Hulašovych dałučyłasia ich «siastra ŭ Chryście» — žycharka Karoŭčyna Tamara Uładzimiraŭna.
«My bačym, jak ułada stavicca da ludziej. Vysokamaralnamu i ščyramu čałavieku miesca niama, na takich ludziej i zakon nie raźličany. U inšuju krainu pierajazdžać nie budziem. Nie chočam mieć dačynieńnie ni da jakoj dziaržavy. Chočam žyć tut na ziamli pad božaj volaj cichieńka. Kavałak ziamli — i bolš nam ničoha nie patrebna», — tłumačyć svaju pazicyju Łarysa Hulašova.
Ale ž kali spatrebicca miedycynskaja dapamoha? Što buduć rabić Hulašovy tady?
«Vy ž viedajecie, što kali bohu zaŭhodna, to pamrecie. A kali nie — to budziecie žyć. Kali budzie ŭ vas viera, to z vami nie zdarycca toje, čaho nie treba. Kali zdarycca štości z dačkoj? Ci pajedziem u balnicu? Na ŭsio vola božaja, pahladzim što i jak budzie. Pakul ničoha takoha nie zdarałasia»
Taksama Andrej i Łarysa zadajucca pytańniem — a što rabić z pašpartami?
«My pajechali ŭ KDB u Mahiloŭ. Chacieli addać pašparty, ale ich nichto nie choča brać. Nas adpravili ŭ rajvykankam u adździeł zvarotaŭ hramadzian. Tam taksama kažuć, što heta nie ŭ ich kampietencyi. Da Łukašenki nam nie dahrukacca. Voś raniej cary byli, jakija vysłuchajuć ciabie. Ciapier cary inšyja», — kaža Łarysa Hulašova.
Akramia taho Hulašovy padrychtavali zvarot da Łukašenki:
«U suviazi z supraćlehłaściami ładu žyćcia i pryncypaŭ jaho ładu ŭ dziaržavie z našymi relihijnymi pierakanańniami my bolš nie možam vykonvać hramadzianskija abaviazki i ŭdzielničać u hramadska-palityčnym žyćci dziaržavy. My admaŭlajemsia ad hramadzianstva i abjaŭlajem svoj niejtralitet i nieprynaležnaść da dziaržaŭ, supołak, siektaŭ i hetak dalej. My admaŭlajemsia ad cyvilizacyi i jaje dabrotaŭ praź pierakanańnie, što ład žyćcia, jaki viadzie čałaviectva, — heta pramoje źniščeńnie svajho asiarodździa pražyvańnia, razbureńnie duchoŭnaha i maralnaha žyćcia čałavieka. My chočam žyć i pracavać na ziamli cicha i mirna, svaimi rukami, pakłaŭšy ŭ asnovu svajho žyćcia zakon boha. U im sapraŭdnaje žyćcio i svaboda. Nielha słužyć dvum haspadaram i my addajomsia va ŭładu boha i admaŭlajemsia ad ułady dziaržaŭnaj».
«Viedaju Hulašovych. Pracavityja. Ale svojeasablivaja siamja, možna skazać dzikaja… — raspavioŭ «Našaj Nivie» Michaił Iŭkin, staršynia Pieršamajskaha sielsavieta, u jaki ŭvachodzić Karoŭčyna. — Hulašovy žyvuć u svaim śviecie, nikoha ŭ jaho nie puskajuć. Navat u dom nichto čužy nie zojdzie. Ni z kim znosinaŭ nie majuć, siabroŭ nie majuć. Ale nie pjuć».
Ale što ž budzie rabić Iŭkin, kali Hulašovy pryniasuć jamu svaje pašparty?
«Nu pakul jany da mianie nie źviartalisia. Ale ŭ majoj praktycy takoha nie było jašče. Budziem vyśviatlać, što rabić z hetym pytańniem», — kaža Iŭkin.
Prykładna hetaksama acharaktaryzavaŭ siamju i miascovy ŭčastkovy milicyjant. Kaža, žyvuć sami pa sabie, ale cicha. Prablem ź imi nie ŭźnikała.
Inna Pačko, dyrektarka miascovaj škoły, kaža pra Hulašovych toje ž, što inšyja:
«Siamja pracavitaja, dobryja rabotniki. Ale žyvuć adasoblena. I pastajanna ŭ ich pretenzii i da škoły, i da dziaržavy».
Pačko pryznaje, što kali dačka Hulašovych nie pryjdzie ŭ škołu ŭ vieraśni, to pryjdziecca padklučać rajonny adździeł adukacyi i štości rabić. Voś tolki što mienavita, dyrektarka pakul i sama nie viedaje.
Pa słovach dyrektarki, dačka Hulašovych musić iści ŭ vieraśni ŭ 9 kłas. Raniej siamja papiaredžvała, što nie płanujuć adpraŭlać dačku na vučobu.
«Ale ja dumała, što ŭ našaj dziaržavie takoje niemahčyma i nie ŭspryniała ich słovy ŭsurjoz», — pryznajecca Pačko.
«Naša Niva» pacikaviłasia, a sapraŭdy, ci mahčyma takoje? Kudy ž nieści pašparty i ci mohuć Hulašovy realizavać svoj płan?
U departamiencie pa hramadzianstvu i mihracyi MUS «Našaj Nivie» paviedamili, što viaskoŭcy mohuć napisać piśmovy zvarot da ich. Ale atrymajuć adkaz, što kožny hramadzianin Biełarusi abaviazany mieć pašpart. Kali čałaviek vykinie ci spalić dakumient, to jaho čakaje štraf.
Admovicca ad hramadzianstva Hulašovy taksama nie mohuć. Pa zakonie, takoje mahčyma tolki kali čałaviek maje hramadzianstva inšaj krainy ci harantyi pradastaŭleńnia takoha hramadzianstva. U takim razie treba pisać asabisty zvarot na imia Alaksandra Łukašenki. A toj vyrašyć, ci pazbaŭlać čałavieka hramadzianstva.
