My paprasili niekatorych takich mužčyn raskazać, čamu jany pryniali svajo rašeńnie i čamu nie ličać jaho niečym zvyšnaturalnym.
Maksim Kaladka, načalnik adździeła aŭtamatyzacyi, uziaŭ proźvišča žonki:
— Majo proźvišča ad naradžeńnia (Osipaŭ) mianie ni z čym nie źviazvaje, tamu ja admoviŭsia ad jaho. Z rodnym baćkam ja amal što nie kamunikuju. Ja asabliva pa hetym pytańni nie paryŭsia i skazaŭ budučaj žoncy, što mahu ŭziać jaje proźvišča. Siadzieli, abmiarkoŭvali hety momant — i z majho boku hety žest staŭ dla jaje padarunkam u niejkim sensie.
Ja radykalna byŭ nastrojeny źmianić proźvišča jašče ŭ 16 hadoŭ, ale tady mnie treba było chutka vyjazdžać za miažu, tamu ja pakinuŭ u pašparcie stary varyjant. Razhladaŭ u jakaści alternatyvy i proźvišča maci, i ajčyma, jaki mianie hadavaŭ.
Usie adreahavali na taki žest spakojna — siabry, što pryjšli na viasielle, daŭno byli ŭ kursie. Pamiataju, tolki ŭ vajenkamacie pažartavali niejak, maŭlaŭ, takim čynam chacieŭ ad ich schavacca.
U mianie i muž majoj siastry uziaŭ jaje proźvišča i nie parycca. A jość šmat siabroŭ, jakija nie brali proźviščy adzin adnaho — kožny pad svaim žyvie.
Ihar Bandarenka, prahramist, bubnač hurta «Tłušč», uziaŭ proźvišča maci:
— Ja nie žyvu z baćkam hadoŭ ź dziesiaci i vyrazna viedaŭ: kali pryjdzie čas stvarać svaju siamju, ja nie chaču dzialić heta z proźviščam taty. Nu, voś mnie 29, ja žaniusia, tamu ŭžo nie Hieldyjeŭ, a Bandarenka.
Maja maci, darečy, taksama daŭno chacieła, kab ja źmianiŭ proźvišča, niedzie z majho paŭnalećcia. Ale ja ŭsio adciahvaŭ z hetaj spravaj: usio ž proźvišča milhaje tolki ŭ aficyjnych dakumientach, usie siabry i znajomyja nazyvajuć pa imieni. Praŭda, była ŭ mianie ad proźvišča mianuška «Hiela».
Asabista dla mianie proźvišča — heta prosta proźvišča. Jano nie robić mianie bolš razumnym ci mužnym. Kudy bolš važna, jaki čałaviek unutry. Proźvišča — heta ŭsiaho tolki aficyjnaja etykietka, jana ničoha nie vyrašaje.
Illa Čarapko-Samachvałaŭ, akcior, muzyka, uziaŭ dvajnoje proźvišča:
— Ja pierastaŭ być Čarapko i staŭ Čarapko-Samachvałavym u hod žanićby. Tak pačynałasia maja «Kaśmičnaja adysieja 2001». Kožny z nas chacieŭ zachavać svajo «dziavočaje» proźvišča, ale pry hetym zdabyć novaje, siamiejnaje, jakoje b śviedčyła pra źmienu statusu i pačatak doŭhaha ščaślivaha žyćcia ŭ novaj jakaści.
Ja nikoli nie chacieŭ, kab žonka ŭziała majo proźvišča: jano dla jaje vielmi darahoje, kab ad jaho admaŭlacca.
My chichikali, vyrašyŭšysia na takoje pierakryžoŭvańnie: nam heta padałosia zabaŭnym. Ciapier časam prychodzicca tłumačyć, što Čarapko i Samachvałaŭ — nie dva roznych čałavieki. Časam proźvišča nie źmiaščajecca ŭ radki daviedak, a časam dla zručnaści, kali farmat dazvalaje, ja karystajusia albo pieršaj, albo druhoj jaho častkaj.
Ja čałaviek kalafieministyčnych pohladaŭ i na niekatoryja tradycyi mnie plavać z vysokaj zvanicy. Tak što ja spakojna moh by źmianić svajo proźvišča na toje, što nosić žonka: tym bolš jano vydatnaje.
Juryj Dzivakoŭ-Dušeŭski, režysior, choča aficyjna nasić proźvišča babuli:
— Maja babula, spadarynia Dušeŭskaja, žančyna, jakuju ja nikoli nia bačyŭ. Jana pamierła, kali navat maje baćki jašče nie paznajomilisia, u maładym uzroście. Ale dla mianie jana isnavała zaŭsiody: na fotazdymkach i ŭ razmovach svajakoŭ.
Historyi, jakija mnie raspaviadali pra babulu, zaŭsiody byli zachaplalnymi i dziŭnymi. Mnie raskazali, što jana maryła, kab chtości ź jaje svajakoŭ staŭ znakamitym (artystam ci muzykaj), kab jaho pakazvali pa televizary. Jana nie prosta dumała pra heta, a maryła i navat maliłasia.
Niejak samo saboj skłałasia, što ja staŭ tym čałaviekam, pra jakoha maliłasia babula. Tak što rašeńnie mieć jaje proźvišča stała piačatkaj pamiž mnoj i joj.
Ja daŭno chaču jaho dadać u svajo žyćcio aficyjna, ale pakul ruki nie dachodzili aformić heta na papiery.
Kali žaniŭsia, to prapanavaŭ žoncy varyjant, kab ja uziaŭ jaje proźvišča. Ale jana vyrašyła ŭziać majo. Jak pa mnie, było b viesieła štohod mieć novaje proźvišča i navat imia, navošta hetyja miežy.
