Kožnyja dva hady ŭ nas na leciščy pačynajecca bitva za uradžaj. U sensie — za toje, kab hety uradžaj nach** likvidavać.
Jabłyki.
Jabłyki paŭsiul.
Jany łamajucca razam z halinami i cełymi drevami. Jany pad nahami, jany padajuć tabie na bašku, kali ty mirna śpiš u hamaku.
Jany zakapvajucca ŭ jamy, vabiačy much. Jany vyvoziacca ŭ horad. Jany — samahon, jany — soki, jany — sočyvy, jany pavidły.
I jany — nie zakančvajucca.
Nu i voś učora sabraŭ apošni miech na ŭtylizacyju, kab spakojna pakasić hazon. A siońnia ranicaj vychodžu sabie z doma. Sieŭ. Kuru.
— Staaaaaś!
Niama adkazu.
— Staaaaś.
— Dobry dzień, Arkadź Jafimavič!
— Padydzi da mianie, kali łaska.
Padychodžu. Naš susied, 90 ź niečym hadovy, sapraŭdny, niafejkavy vieteran łaskava ŭśmichajecca mnie cieraz płot.
Padychodžu.
— Na, Staś. Vaźmi pakiecik.
Arkadź Jafimavič praciahvaje mnie kulok ź jabłykami.
— Och, dziakuj, — kažu. — Ale…nu mnie b svaje jabłyki niejak utylizavać.
— Heta vielmi-vielmi smačny bieły naliŭ. U vas takoha niama!
— Niama…
— Kali tabie spadabajecca — skažy. Ja nabiaru jašče.
Lichamankava dumaju pra toje, što ciapier varyjanty ŭ mianie dva: ci mnie «nie spadabałasia» i, takim čynam, ja kryŭdžu susieda. Ci kažu, što spadabałasia, i susied pačynaje mnie cieraz płot pierakidvać tony smačnaha biełaha naliva.
Nu, ja ž biełarus. Kiemlivaść maja sialanskaja — dzie?
— O! Arkadź Jafimavič. A davajcie ja vam taksama jabłykaŭ dam. Voś hetych, barvovych. U vas ža takich niama?!
— Stasik… — Arkadź Jafimavič łaskava ŭśmichnuŭsia i prytuliŭsia da płota. — Pahladzi. — Jon pavioŭ rukoj u kirunku svajho zasypanaha jabłykami ŭčastka. — U mianie hetych jabłykaŭ stolki, što niama kudy padzieć. Dy i nie jem ich… Kisłotnaść…
Susied vietła machnuŭ mnie rukoj i lohkaj chadoju rušyŭ uhłyb hradak, schavaŭšysia miž parečak i ahrestaŭ.
— Spadabajucca jabłyki — jašče nasyplu! — daniesłasia z kustoŭ.
— Aha!… Dziakuj… aha…
Nie sprabujcie pierajhrać bajavoha vieterana na jaho poli. Jaho pole — paŭsiul.
