U amierykanskim horadzie Saŭt-Ryvier (štat Ńju-Džersi) amal siemdziasiat hadoŭ isnuje carkva imia sv. Jeŭfrasińni Połackaj u jurysdykcyi kanstancinopalskaha patryjarchata. Adna z samych ludnych padziejaŭ u žyćci prychadžanaŭ — aśviačeńnie paschalnaj ježy — adbyvajecca pierad Vialikadniem pad viečar u subotu.
Z usich kancoŭ vakolicy źjazdžajucca ludzi z košykami, u jakich kalarovyja jajki, babki, kaŭbasy dy inšaje smakoćcie, a ŭ siaho-taho i plaški ź vinom. Pry dobrym nadvorji ŭračystaść aśviačeńnia adbyvajecca na traŭniku kala carkvy, a ŭ daždžlivy ci chałodny dzień — u vialikaj zale Biełaruskaha hramadskaha centra, što pry samaj carkvie.
Dziesiacihodździ isnavańnia prychodu sv. Jeŭfrasińni nie źmianili hetaj tradycyi: taja samaja malitva, taja samaja śvianconaja vada, tyja samyja košyki, prykrytyja vyšyvanymi rušničkami.
Ale adbyvalisia i źmieny: mianialisia śviatary, źmianiŭsia i źmienšyŭsia skład carkoŭnaha choru. Dy najbolš dramatyčnaja źmiena adbyłasia ŭ ludziach, u natoŭpie ŭdzielnikaŭ uračystaści aśviačeńnia ježy. Udzielničajuć u joj ciapier najbolš imihranty tak zvanaj apošniaj chvali, heta značyć byłyja savieckija hramadzianie. Dla hetych ludziej carkoŭnaje žyćcio ŭ balšyni vypadkaŭ zvodzicca tolki da prysutnaści na toj ci inšaj važnaj relihijnaj cyrymonii.
Viedajučy heta, nastajaciel prychodu a. Kanstancin paśla aśviačeńnia ježy zaklikaŭ prysutnych: «Prychodźcie ŭ carkvu! Prychodźcie ŭ carkvu!»
Ale, jak pakazvaje dasiulešniaja rečaisnaść, hety zaklik byŭ pakul što hołasam u pustelni. Ludzi da jaho nie prysłuchoŭvajucca i prosta źnikajuć bieź nijakaha recha. Da nastupnaha Vialikadnia.
Tym nie mienš, sam fakt, što hetym razam na tradycyjnuju bahasłužbu ŭ minułuju subotu prybyło ŭdzielnikaŭ u try-čatyry razy bolš, čym štoniadzielnych malelnikaŭ u carkvie, macuje nadzieju na tryvały praciah isnavańnia saŭtryvierskaj carkvy sv. Jeŭfrasińni Połackaj.
