Fota A.Hierasimava, skovoroda.net
Ja sustreŭ rasijskaha piśmieńnika Viktara Jerafiejeva ŭ Patsdamie. Niemcy sabrali intelektuałaŭ i žurnalistaŭ z roznych krain Jeŭropy na ŭručeńnie premii M100 Media Award 2017 Natalli Sindziejevaj, jakaja ŭznačalvaje adziny acaleły ŭ Rasii niezaležny telekanał «Doždž».
Jerafiejeŭ — kasmapalit, možna skazać, «pa sacyjalnym pachodžańni». Jon naradziŭsia ŭ siamji savieckaha dypłamata ŭ 1947 hodzie i častku svajho dziacinstva pravioŭ u Francyi. Jaho pieršaj žonkaj była polskaja mastačka. U 1979 Jerafiejeva vyklučyli z Sajuza piśmieńnikaŭ za samvydat — almanach «Mietrapol». Jašče ŭ tyja časy Jerafiejeŭ staŭ papularnym dziakujučy niestandartnym interpretacyjam rasiejskaj litaratury, a taksama alternatyŭnaj prozie.
Jerafiejeŭ raspaviadaje, što prylacieŭ u Hiermaniju adrazu paśla Polščy, dzie nahoda była sumnaja — pachavańnie Januša Hłavackaha. Adrazu paśla Bierlina jon lacić u Kitaj z karotkim prypynkam dla vystupu ŭ Błahavieščansku, na Dalokim Uschodzie Rasii.
19 vieraśnia Jerafiejevu spoŭnicca 70 hadoŭ, ale, jak bačycie, žyćcio piśmieńnika viruje. Jaho 30-hadovaja žonka čakaje dzicia. A z 12-hadovaj dačkoj jon hetym letam haściavaŭ u syna Jerafiejeva ad pieršaha šlubu, jaki žyvie ŭ Polščy.
Jerafiejeŭ žartuje, što «prapisany» ŭ Francyi, ale bolšuju častku času pravodzić u Rasii, dzie aktyŭna vystupaje na «Echo Moskvy». Jaho kruh ciapier — heta taksama časopis «Russkij pionier», adno ź niešmatlikich nie zakaścianiełych rasijskich litaraturnych vydańniaŭ, jakija «zastalisia ŭ žyvych».
Prosta padčas našaj razmovy piśmieńniku patelefanavali i paviedamili, što ŭ jaho siońnia vyjšaŭ z druku novy raman «Ružovaja Myš». Dyrektar vydaviectva «Rypoł-kłasik» ličyć, što heta najlepšaja kniha Jerafiejeva.
U adroźnieńnie ad savieckich časoŭ, kaža Jerafiejeŭ, kali Minsk rabiŭ pravincyjnaje ŭražańnie, ciapier Biełaruś zdajecca davoli sparadkavanaj. Prynamsi, z akna mašyny. Piśmieńnik raspaviadaje, što nie raz prajazdžaŭ praź Biełaruś adpačyvać na Kuršskuju kasu ŭ Litvu, a voś sam u Minsku daŭno nie vystupaŭ. Jon z zadavalnieńniem by pryjechaŭ na litfiestyval «Vieršy na asfalcie» ŭ lutym 2018 hoda.
«My z žonkaj maryli pabyvać u Biełaviežskaj puščy, abapał miažy, — kaža Jerafiejeŭ. — Mnie tolki treba niechta, chto pakazaŭ by les».
Ź biełaruskaj kultury, akramia Aleksijevič, Jerafiejeŭ za apošni čas sutykaŭsia z tvorami Viktara Marcinoviča i art-albomami Artura Klinava. Ale samaje hałoŭnaje jaho ŭražańnie — sami biełarusy, ź jakimi jamu davodziłasia sustrakacca za apošni čas. «Heta zaŭsiody vielmi pryjemnyja ludzi. Voś niadaŭna my z dačkoj patrapili ŭ adzin busik ź biełaruskimi turystami ŭ Hrecyi», — uspaminaje Jerafiejeŭ. «A ŭ abaronu Aleksijevič ja niadaŭna vystupaŭ!» — padkreślivaje jon. Havorka idzie ab niadaŭniaj paklopnickaj kampanii ŭ adras Nobieleŭskaj łaŭreatki ŭ rasijskim internecie.
Starajecca Jerafiejeŭ vystupać i va Ukrainie.
A ŭ Kaktebieli? — pytajusia ja, viedajučy asablivaje značeńnie hetaha miesca dla tvorčaści piśmieńnika.
«U Kaktebieli — nie, viadoma. Ciapier dla mianie heta miesca atručanaje».
Jerafiejeŭ vieryć u palityčnuju budučyniu Navalnaha. Pucin, na dumku litaratara, aścierahajecca hetaha novaha lidara rasijskaj apazicyi. «Pucin staŭ zusim niepradkazalny», — adznačaje Viktar Jerafiejeŭ.
«Ja adčuvaju, što suviazi Biełarusi ź Jeŭropaj ŭmacoŭvajucca, i mnie b chaciełasia, kab Biełaruś urešcie ŭvajšła ŭ siamju jeŭrapiejskich narodaŭ», — pažadaŭ biełarusam piśmieńnik.
