Ilustracyjnaje fota z sajta pravoslavie.by.
Upaŭnavažany pa spravach relihij Hulaka zajaviŭ, što Katalicki kaścioł niedastatkova pracuje z padrychtoŭkaj kadraŭ.
«Takija niedarečnyja vykazvańni dziaržaŭnaha čynoŭnika vynikajuć, mnie padajecca, nie tolki ź jahonaj asabistaj dalokaści ad relihijnych spraŭ (niahledziačy na zajmanuju pasadu), ale i z nazirańnia za tym, jak lohka i prosta takija prablemy pry patrebie vyrašajucca ŭ Pravasłaŭnaj carkvie, — piša ŭ svaim fejsbuku Alaksandr Paškievič.
— Byli i ŭ jaje vostryja kadravyja prablemy ŭ 1990-ja hady, kali paśla hadoŭ zmahańnia z relihijaj abmiežavańni byli źniatyja i pa ŭsioj Biełarusi pačali viartacca viernikam raniej začynienyja dy budavacca novyja chramy. A vyrašyli ich prosta — za karotki čas naštampavali płojmu novych śviataroŭ, prapuściŭšy ich praz roznyja skaročanyja kursy, dzie davali tolki niejki minimum, nieabchodny dla praktyčnaha słužeńnia.
Mnie samomu ŭ svoj čas daviałosia volaj losu za hetym niepasredna nazirać.
Na radzimie majho baćki, u vioscy Rubiel na Stolinščynie, navat u savieckija hady nikoli nie začyniałasia carkva, i takim čynam tak ci inačaj zachoŭvałasia niepieraryŭnaja relihijnaja tradycyja. Heta, vidać, niepasredna paspryjała tamu, što mnohija rubielskija chłopcy ŭ adpaviedny čas imhnienna zaryjentavalisia ŭ situacyi i stali masava na hetyja kursy zapisvacca dy ich zakančvać. Pra paklikańnie havorki ŭ bolšaści vypadkaŭ nie išło, bo daloka nie ŭsie sa śviežavypiečanych «śpiecyjalistaŭ» prymali ŭ vyniku san — pryhladalisia jašče, na jaki prychod možna raźličvać.
Kali ŭ zachodnich rehijonach — to cudoŭna, a voś na ŭschod nichto nadta nie chacieŭ. Asabliva kiepskaj słavaj karystałasia Viciebskaja vobłaść (treba dumać, bieź jaje zachodniaj častki), dzie ŭsio, pavodle čutak (vidać, nieadnarazova paćvierdžanych i praktykaj), było ŭvohule ciomna i biespraśvietna. I kali tudy pahodzišsia pajści, to budzieš tady «i na chleb pazyčać». Niekatoryja i admaŭlalisia — skončyŭšy kursy, viartalisia na radzimu i praciahvali zajmacca raniejšymi spravami.
Ale navat i paśla adsievu rubielskich baciušak akazałasia ŭ vyniku stolki, što jany stali viadomyja pa ŭsioj Biełarusi. Pieradusim svajoj usiudyisnaściu. Da hetaha času ad ludziej z roznych kutkoŭ Biełarusi čuju, što i tam słužyć baciuška z Rubla, i tam, i tam…
Ale pry hetym krajnie redka sustrakajucca stanoŭčyja charaktarystyki ich pastyrskaj dziejnaści. Bo dla pieravažnaj bolšaści hetych ludziej śviatarstva było nie paklikańniem, a prosta atrymańniem dachodnaha i nie nadta kłopatnaha pracoŭnaha miesca. Adpaviedna praz heta adbyvajecca dyskredytacyja ŭsioj carkvy — bo ludzi ž usio bačać. Kali sam śviatar praz carkvu tolki zarablaje hrošy — to jak ludziam usprymać jaho ŭ jakaści maralnaha aŭtaryteta?
Ščyra kažučy, mnie vielmi padabajecca, što Katalicki kaścioł u Biełarusi pryncypova nie pajšoŭ raniej i nie idzie ciapier padobnym šlacham.
Bo heta, u adroźnieńnie ad Pravasłaŭnaj carkvy, dazvalaje jamu trymać naležny maralny i intelektualny ahulny ŭzrovień, nie pieratvarajučy słužeńnie Bohu ŭ poŭnuju prafanacyju. Nie sumniajusia, što i realny pracent praktykujučych viernikaŭ siarod katalikoŭ kudy bolšy, čym siarod pravasłaŭnych, u značnaj stupieni i dziela hetaha».
