Dień za dniem naša davnia krajina nienačie narodžuvałasia zanovo. Mi borolisia za ŝaślivie majbutnie dla cich dvoch čudovich divčatok i dla vsich ditiej Ukrajini.
Dorohi, ridni śpivvitčiźniki!
Rik, ŝo minaje, buv najvažčim za ostańni sim diesiatiliť, z 45-ho roku. Lutij voroh zazichnuv na naši žittia, tieritoriju, svobodu, niezaležnisť. Ta vsia krajina — vid małoho do staroho — stała na zachist Baťkivŝini. Ciu Vitčiźnianu vijnu mi obovjazkovo vihrajemo, bo vona dla nas — spraviedliva. Na našomu boci — pravda! Z nami — Boh!
Pierš niž napovniti kielichi, za miť do dvanadciati udariv, jaki spovistiať pro Novij rik, i pieried tim, jak zaśpivati «Ŝie nie vmierła», razom, vsijeiu Ukrajinoju, všanujmo pamjať vojiniv, jaki viddali svoje žittia za Ukrajinu, i pamjať mirnich hromadian, jaki zahinuli z vini ahriesora.
Ja diakuju kožnomu za vniesok u zachist krajini. Pišajusia tim, ŝo naležu do takoho vielikoho jevropiejśkoho narodu, jak naš.
Hasłom minułoho roku stali słova «Jedina krajina» — «Jedinaja strana» — «Bir dievlet». Važki viprobuvańnia źmicnili nas. Jak narod mi stali nieroźlijvoda, ŝie micnišie zhurtuvalisia v političnu ukrajinśku naciju.
Pjatnadciatij rik nie budie lehkim. Ta ja viriu, ŝo v istoriju vin uvijdie jak rik startu hlibińnich rieform, jaki vidkrijuť nam šlach do členstva v Jevrosojuzi. Cie naša mrija, jaku mi razom vtilimo v žittia.
Śohodni ž bažaju vsim nam nasampieried dovhoočikuvanoho, trivałoho miru.
Chaj zbudieťsia proroctvo Šievčienka: «I na onovlenij ziemli vraha nie budie supostata, a budie sin, i budie mati, i buduť ludi na ziemli!»
Janji jiliniz chajirli ołsun, aziz vatandašłar!
S Novym hodom, dorohije sootiečiestvieńniki!
Z Novim rokom, dorohi śpivvitčiźniki!
Miru vam, ŝastia, dobra!
Z Novim rokom, Ukrajino!
