Pryjšła sumnaja navina, što na
Jon naradziŭsia ŭ 1926 hodzie ŭ Hłybokim u siamji biełaruskamoŭnych nastaŭnikaŭ i aktyvistaŭ nacyjanalnaha ruchu. Skončyŭ Biełaruski palitechničny instytut. Da 1981 h. słužyŭ u vojsku, dasłužyŭsia da stupieni pałkoŭnika. Paśla adstaŭki pracavaŭ naftahazavaj pramysłovaści. U Maskvie žyŭ ad 1952 hoda.
U 1989 hodzie Anton Sabaleŭski byŭ siarod zasnavalnikaŭ, a potym - šmathadovym členam Rady maskoŭskaha Tavarystva biełaruskaj kultury imia Skaryny — najstarejšaj dziejučaj arhanizacyi biełaruskaj dyjaspary ŭ Maskvie.
Heta adzin z klučavych ludziej, dziakujučy čyim šmathadovym namahańniam u centry Maskvy, na adnoj z samych ažyŭlenych vulic, u siaredzinie 2000-ch hadoŭ paŭstaŭ pomnik Janku Kupału.Za ŭłasnyja hrošy Anton Sabaleŭski vykupiŭ i padaravaŭ bronzavuju statuju Janki Kupały (adzin z eskizaŭ da maskoŭskaha pomnika) etnahrafičnamu muzieju svajho rodnaha Hłybokaha.
Pamiataju, na Źjeździe biełarusaŭ śvietu 2005 hoda na trybunu vyjšaŭ niejki rasijski čynoŭnik u darahim harnitury i nieachvotna vybačyŭsia pierad publikaju: «Ja dvadcať let živu v Moskvie i užie zabył rodnuju movu». Paśla jahonaha vystupu na trybunu imkliva ŭzyjšoŭ pan Sabaleŭski i pačaŭ svaju pramovu słovami: «Ja žyvu ŭ Maskvie ŭžo piaćdziasiat hadoŭ. Ale biełaruskuju movu nie zabyŭ».
Pabolej by takich ludziej. Śvietłaja pamiać.
