«Ніхто не перашкаджаў пратэсту быць нямірным. Хто хацеў, у таго быў нямірным» — БЧБ-нявеста

Іна Зайцава лічыць, што беларусы вырашылі, што іх жыццё не каштуе таго, каб у Беларусі адбыліся змены. Скрын відэа

Адносна прэтэнзій, якія гучалі ад Зянона Пазняка ці асобных байцоў-каліноўцаў, наконт таго, што пратэстам у Беларусі ў 2020-м бракавала рашучасці, Іна Зайцава заўважае, што на вулічныя пратэсты ў першыя паслявыбарчыя дні рашылася выйсці ўсяго некалькі дзясяткаў тысяч чалавек.

«Ніхто не перашкаджаў пратэсту быць нямірным. Хто хацеў, [у таго] быў нямірным».

Іна Зайцава згадвае, як прысутнічала 10 жніўня 2020 года ля станцыі метро «Пушкінская»: «Мне было сорамна, таму што гэта было, з аднаго боку, пра нямірны пратэст. А з другога — людзей было вельмі мала. Не было каму закідваць каменнем АМАП і ўсіх астатніх. Не было.

Па сутнасці, вялізная маса людзей паўстала не столькі праз выбары, якія ў іх скралі, а праз насілле, якое адбылося пазней. Менавіта яно ўскалыхнула нас тады. Менавіта насілле. А выбары беларусы ў сваёй большасці дазвалялі ў сябе скрасці, таму што на «Пушкінскай» было мала людзей».

Іна прыгадвае падзеі вечара пасля выбараў каля станцыі метро «Пушкінская»: «Мы стаім. Я кажу: «Пайшлі туды. У самую гушчу». А мой муж мне адказвае: «За каго? За тых, хто цяпер спіць? Тут колькі людзей? Дзесяць тысяч. У нас скралі выбары. Людзей, якія ведаюць, што ў нас скралі выбары, вельмі многа. Колькі тут? Ты супраць каго хочаш? Навошта? Ты страціш жыццё».

Акрываўлены дэманстрант у Мінску. 9 жніўня 2020 года, раён Стэлы. Фота: «Наша Ніва»

Іна адзначае, што яе муж шмат распавядаў пра лёс палітыкаў. «Гэта людзі, якія аддалі свой лёс, сваё нармальнае жыццё, забралі сябе ў дзяцей. Яны вельмі шмат аддалі для людзей, якія стаялі на паркоўках у супермаркетах у дзень, калі мы выходзілі супраць забойства Бандарэнкі», — казаў муж Іны.

Іна лічыць: «Пратэст прайграў не таму, што ён быў нямірны і мы не захоплівалі будынкаў. Беларусы вельмі разважліва вырашылі не аддаваць свайго жыцця. І гэта выбар. Яны вырашылі, што іх жыццё не каштуе таго, каб у Беларусі адбыліся змены. Я гатовая трапіць у турму, адседзець там, напрыклад, 5—10 гадоў. А аддаць жыццё не гатовая».

Будаўнікі пратэстуюць. Мінск, жнівень 2020-га. Фота: «Наша Ніва»

На думку Іны, пратэст прайграў таксама таму, што «беларусы не гатовыя былі рублём ахвяраваць. Нават не жыццём. Калі Ціханоўская абвясціла забастоўку, і яна не адбылася. Вось у гэты момант ён прайграў. А не таму, што ён быў нямірны. Ён быў недастаткова салідарны на ўзроўні не проста падтрымкі словамі, а дзеяннямі.

Не было ў нас дастаткова салідарнасці для такога пратэсту. Мы маглі перамагчы Лукашэнку мірна. Яны баяліся забастоўкі. Як агню баяліся».

Глядзіце цалкам:

Антось Жупран

Хочаш падзяліцца важнай інфармацыяй
ананімна і канфідэнцыйна? Пішыце рэдактару
«Нашай Нівы» ў ТГ

39

7

3

0

3

4