«У 2021 годзе, як звычайна напярэдадні навагодніх святаў, крама была ўпрыгожаная, і адным з элементаў дэкору з'яўляўся Тыгруля, — пачынае свой аповед Кацярына, мама Ніколь. — Дачка адразу звярнула на яго ўвагу, хацела пагладзіць, абняць. І кожны наш паход у краму суправаджаўся рытуалам: павітацца з цацкай, пагутарыць, развітацца.
Ужо тады мы разумелі, што святы скончацца і яго прыбяруць. Мы пацікавіліся ў супрацоўніка крамы, ці можам мы выкупіць яго? Але нам адказалі, што ён частка дэкору і наогул асабістая ўласнасць…»
Тады бацькі Ніколь паабяцалі, што Тыгруля ў наступным годзе абавязкова зноў вернецца ў краму. «Мы наогул не думалі, што яна яго запомніць, усё ж дзіцяці паўтара года!» — прызнаецца Каця.
Праз год у краме напярэдадні навагодніх святаў сям'я з Гродна зноў убачыла тую самую плюшавую цацку.
«Ніколь схапіла яго са словамі: «Я так сумавала!» Ужо тады гэта было неверагодна міла, — расказвае Кацярына. — Летась мы ўжо не стараліся яго выкупіць, проста традыцыйна гулялі з ім у краме. У нейкі момант я нават падумала, што, калі б мы яго купілі год таму, не было б гэтага мілага моманту…»
Але сёлета, калі краму зноў прыбралі да свята, тыгра сярод упрыгожванняў ужо не было…
«Ніколь доўга разглядала дэкор, перакуленага снегавіка, павозку з аленямі. І ўсюды шукала тыгра… Я, сутаргава прабегшы вачыма дэкарацыі, зразумела, што яго няма. Дачка знервавалася і пачала пытацца, дзе яе Тыгруля… Увесь наш дыялог пачула загадчыца аддзела Наталля Шчарбакова і сказала, што ў гэтым годзе тыгр застаўся дома.
Позірк Ніколь пацямнеў, а вочы напоўніліся слязьмі. Я сцісла распавяла жанчыне гісторыю іх сяброўства. Супрацоўніца крамы прапанавала яго прынесці, пагладзіць і развітацца, бо сёлета ён ужо не будзе ўпрыгожваць краму, — расказвае Кацярына. —
Ніколь бегла з усіх ног, калі ўбачыла Тыгрулю. Я расказала ёй гісторыю, што ён пабяжыць жыць у новы дом, што ён будзе вельмі сумаваць. Яна моцна яго абдымала, але ўсё зразумела, і мы пакінулі яго там, дзе дамовіліся з Наталляй.
Зайшоўшы за вугал, Ніколь кажа мне: «Мама, давай паглядзім, як яго забяруць». Я сама ледзь стрымлівала слёзы ад усведамлення, як ужо вырасла мая дачушка, ад гэтай безумоўнай любові праз гады і, вядома, ад неабыякавасці супрацоўніцы крамы да нашай гісторыі».
Сваёй кранальнай гісторыяй Кацярына падзялілася ў сваім блогу ў інстаграме. І адразу ж атрымала зваротную сувязь ад сваіх сяброў.
«Мне пісалі, што плачуць і чакаюць happy end, хтосьці прапаноўваў выкупіць. А наша вядомая ў Гродне кандытарка Юля Базіна асабіста тэлефанавала кіраўніку прэс-цэнтра гандлёвай сеткі, прасіла садзейнічання ў вырашэнні пытання. Яшчэ адна мая знаёмая Юлія Лаўцэль, вакаліст нашага горада, пісала ў акаўнт крамы, робячы рэпост, і многае іншае!
А потым мне ў асабістыя паведамленні піша дзяўчына, што ведае жанчыну з відэа. Я зноў прасіла падзякаваць ёй, што яна не засталася абыякавай і вынесла Тыгрулю, але я нават не здагадвалася, што менавіта яна з'яўляецца ўладальніцай тыгра. І праз пару хвілін я атрымала паведамленне: «Добры дзень, я гаспадыня гэтай цацкі (тыгр). Гэта я яго вам учора вынесла. Можам сустрэцца? Я вам яго падару».
Ужо ўвечары Ніколь чакаў той самы паласаты доўгачаканы сябар. Адкрыўшы дзверы кватэры, дзяўчынка ўбачыла свайго Тыгрулю. А яе мама расказала ёй добрую чароўную легенду:
«Я расказала, што ён заскочыў у маю машыну, калі я ехала каля крамы, і папрасіў дазволу жыць у Ніколькі дома. Мне здаецца, яна не верыла да канца, бо ўвесь час пыталася ўвечары: «А калі ён сыдзе? А заўтра, калі я прачнуся, ён будзе яшчэ тут?»
Мы яе запэўнілі, што цяпер Тыгруля застаецца жыць з намі назаўжды. Тады Ніколь кажа: «Як жа добра! Бо малы сумаваў па маме!» І дастае ў гэты час са скрынкі цацак маленькае тыграня ды кладзе яго ў лапкі Тыгрулю.
Чытайце таксама:
Навагоднія кірмашы ў Беларусі запрацуюць на наступным тыдні
Да Новага года ў Мінску паставяць 27 ялінак. Як яны будуць выглядаць
Як сямейная пара кінула працу ў тэатры, каб адкрыць сваю справу. Цяпер яны робяць анёлаў
