Ілюстрацыйнае фота: «Наша Ніва»
«Размова ідзе пра два даследаванні — з Канады і Швецыі, апублікаваныя ў свежым нумары прэстыжнага амерыканскага часопіса JAMA Surgery, дзе аналізуецца колькасць ускладненняў у хірургічных пацыентаў у залежнасці ад полу іх лекараў. Шыкоўная выбарка — каля 1,2 млн пацыентаў у рабоце з Таронта і больш за 150 тысяч у шведскім даследаванні. Перыяд назірання — 2006—2019 гады, — піша доктар Вітушка. — Аўтары з Канады аналізавалі вынікі 25 відаў стацыянарных аперацый на сэрцы, мозгу, іншых унутраных органах, а таксама на костках, а шведскія даследчыкі засяродзіліся на вывучэнні пацыентаў пасля аднаго віду аперацый — халецыстэктаміі.
У адрозненне ад мінулых работ, якія паказвалі, што жанчыны-хірургі нічым не горшыя за мужчын, цяперашнія засведчылі перавагу хірургаў-жанчын: іх пацыенты маюць меншую колькасць ускладненняў праз 90 дзён пасля аперацый і радзей паміраюць.
Больш за тое, колькасць ускладненняў праз год пасля аперацыі ў іх таксама меншая. Адзіны параметр, па якім мужчыны-хірургі пераўзыходзілі жанчын, — гэта працягласць умяшальніцтваў (яна ў іх карацейшая), што арыгінальна пракаментаваў прафесар Martin Almquist са Skåne University hospital (Швецыя): «Той факт, што жанчыны-хірургі маюць меншую колькасць ускладненняў, але большую працягласць апрацый, сведчыць пра тое, што прынцып амерыканскіх Navy Seals ‘slow is smooth, and smooth is fast’ (паволі — гэта плаўна, а плаўна — гэта хутка — «НН») таксама пасуе і да хірургіі».
А што не пасуе да хірургіі (і да анестэзіялогіі-рэаніматалогіі заадно) — гэта загад Міністэрства аховы здароўя Беларусі №879 «Об организации обучения в субординатуре» (папярэдняя спецыялізацыя, якая займае апошні курс медунівера і фактычна абумоўлівае сферу дзейнасці доктара на 3—4 гады пасля заканчэння ВНУ), дзе даведзеныя гендарныя квоты для пэўных спецыяльнасцяў. Напрыклад,
для анестэзіёлагаў-рэаніматолагаў у БДМУ прадугледжана 20 месцаў для жанчын і 40 — для мужчын, а па хірургіі — 31 і 39 адпаведна. Улічваючы, што суадносіны паміж хлопцамі і дзяўчатамі сярод студэнтаў-медыкаў Беларусі ў лепшым выпадку 1:3, то шанцы для дзяўчат трапіць у анестэзіялогію і хірургію становяцца яшчэ меншымі — маем яшчэ адну ілюстрацыяю да паняцця «незаслужаная дыскрымінацыя».
Сярод майго кола кантактаў ужо ёсць выпадак, калі матываваную калегу, якая свядома ішла і рыхтавалася да працы анестэзіёлагам-рэаніматолагам (напрыклад, стала сертыфікаваным інструктарам па першай дапамозе), не прапусцілі на адпаведную спецыялізацыю, — расказвае доктар Вітушка. — Залішне казаць, што мой больш чым 20-гадовы досвед у прафесіі пераканаўча сведчыць, што стары прынцып «у аддзяленні рэанімацыі няма жанчын і мужчын — там усе калегі» — вельмі справядлівы.
Зразумела, што пацярпяць пацыенты. Бо працягласць паслядыпломнай падрыхтоўкі лекара-спецыяліста ў Беларусі ў разы карацейшая, чым у любой з развітых краін. І аслабляць яе дадаткова праз тое, што ў прафесію прыйшлі мужчыны, якія пайшлі ў аддзяленне рэанімацыі, таму што гэта ўсё ж лепш, чым сядзець на прыёме ў паліклініцы, так сабе ідэя», — падсумоўвае вядомы дзіцячы рэаніматолаг.
