На адной з акцый за межамі Беларусі з напамінам пра беларускіх палітвязняў
Выйсці «як у кіно» не атрымалася
Калі восенню пачалося абмеркаванне амністыі, Алег нават не думаў, што можа апынуцца ў ліку тых, каго вызваляць. Андрэй таксама сачыў за сітуацыяй з законам і ўзрадаваўся, калі зразумеў, што можа трапіць пад яе. Нават супрацоўнікі ПУАТ казалі, што ў яго ёсць усе шанцы выйсці.
Шанцы на вызваленне Алег абмяркоўваў з роднымі, а тым, хто адбываў пакаранне разам з ім, нічога не казаў да апошняга — на ўсялякі выпадак.
«Калі б у мяне былі нейкія «нарухі» (парушэнні), то, можа, і не адпусцілі б. Я паводзіў сябе так, каб не было нават фармальнай падставы для спагнання. Хоць, вядома, разумею, што было б указанне — былі б і парушэнні. Але вось неяк абышлося», — распавядае ён.
Рашэнне аб амністыі прымалі камісіі пры адміністрацыях ПУАТ. Абодва палітвязні чакалі яго некалькі месяцаў, а пра вызваленне даведаліся за некалькі гадзін. Алегу ў нейкі момант проста сказалі падысці да дзяжурнага і распісацца «за пражыванне».
«І я разумею, што сёння нарэшце адпусцяць. Лішніх пытанняў не задаваў, таму што ўсё адно ніхто не адкажа. Дзесьці праз гадзіну мне сказалі збіраць рэчы», — расказвае ён.
Па словах Алега, выйсці з рэчамі за вароты «як у кіно» ў яго не атрымалася. У суправаджэнні міліцыі яго даставілі на вакзал і пасадзілі на цягнік.
У Андрэя ўсё адбылося яшчэ больш спантанна. «Я пытаўся, калі ўжо. Мне кажуць: паўгода ёсць у нас для прымянення закона. А потым у адзін дзень да мяне прыходзіць супрацоўнік «хіміі» і кажа: «Збірайцеся, мы павінны адвезці вас на вакзал». Я стаў прасіць даць мне хоць бы гадзіну на зборы, каб па мяне паспела сям'я прыехаць».
Час на зборы яму ўсё ж такі далі, але родныя не паспелі прыехаць з іншай вобласці. Супрацоўнік «хіміі» адвёз Андрэя на вакзал, а адтуль ён сам зноў вярнуўся ў горад і дачакаўся сям'ю.
«На маёй памяці гэта другі быў такі выпадак, каб адміністрацыя кагосьці адвозіла на вакзал. Першы раз быў нейкі хуліган злосны, ну і вось я — другі», — расказвае Андрэй.
«Тут можна жыць, пакуль не нарвешся»
Дома, кажа Алег, апынуцца было прыемна, але не было нейкай «звышрадасці».
«Я даўно чакаў, і вось яно адбылося, таму эмоцый ніякіх асаблівых не было. Калі столькі чакаеш — якія могуць быць эмоцыі. Амністыя ж да 17 верасня была. Жонка таксама спакойна адрэагавала, прыехаў і прыехаў. На нас усіх вельмі адбілася стомленасць ад таго, што здарылася», — кажа ён.
Андрэй жа «быў страшна рады» апынуцца дома. Першыя дні быў заняты сустрэчамі з роднымі і сябрамі. «Абняў блізкіх нарэшце, пагаварыў з усімі. Зразумела, некаторыя да мяне прыязджалі, але не ва ўсіх была такая магчымасць. І вось раптам убачыліся».
Па вяртанні дадому Алег прыйшоў у міліцыю, дзе паказаў даведку аб вызваленні ад крымінальнай адказнасці. Па словах Алега, яго не паставілі на ўлік і з праверкай да яго дадому міліцыя не ходзіць.
«Прыехаў і прыехаў, куды — спачатку сам не зразумеў. Цяпер быццам жывём, усё нармальна. Тут можна жыць, пакуль не нарвешся. А так, вядома, самі разумееце, тут быў бы чалавек, а артыкул знойдзецца», — кажа ён.
У Андрэя ўсё было прыкладна так жа сама — прыйшоў у міліцыю, адзначыўся. Там, кажа ён, сустрэлі «не надта гасцінна», але на ўлік таксама не паставілі.
Прыкладна праз паўтара месяца Андрэй атрымаў памятку ад цэнтра сацыяльнай абароны, у якой яго павіншавалі з вызваленнем. Акрамя таго, у памятцы было пазначана, што ён можа звярнуцца да псіхолага і па матэрыяльную дапамогу.
«Я туды пайшоў, але аказалася, што ўсе тэрміны, каб падаць дакументы на матдапамогу, ужо прайшлі», — распавядае ён.
Андрэй кажа, што ўспрымае тое, што здарылася з ім, «як страшны сон», і амаль не ўспамінае «хімію».
«Перапісваюся з адным таварышам адтуль, не палітычным, яму яшчэ паўтара года гэтую лямку цягнуць. А больш нават і сувязі ні з кім не падтрымліваю. У мяне засталіся даўжнікі на «хіміі», але прасцей пра грошы забыцца».
Чытайце таксама:
