Дырэктар гатэля «Мінск» Мікалай Жураўскі распавёў, як даведаўся пра сваю славу ў Байнэце, чаму размаўляе на дыялекце, і хто такія, гэтыя цапочныя турысты.
Пасля запісу на БТ Мікалай Жураўскі стаў зоркай Байнэту. У сацыяльных сетках і на форумах народ абмяркоўваў маўленне дырэктара гатэля «Мінск» і яго аповед пра «цапочных турыстаў», якія «едуць с Англіі патом чэраз Яўропу, патом пападаюць к нам, прыязджают у атэль, кушают, ідут па гораду гуляць і пасяшчаць нашу сталіцу».
— Хто ж такія цапочныя турысты, пра якіх вы згадалі? — пацікавіліся ў Мікалая Жураўскага.
— Гэта жыхары Англіі і скандынаўскіх краін, — растлумачыў суразмоўца. — Яны афармляюць сваё турнэ дзесьці на
На вялікі жаль, гэтых людзей правозяць праз Беларусь транзітам. Іх не вязуць у Нясвіж, Мір, Брэсцкую крэпасць. Яны ў Мінску спыняюцца, разгружаюць свае валізкі, адпачываюць трошкі, а потым ідуць у горад.Назаўтра раніцай мы робім ім сняданак, і яны з’язджаюць на Расію.
І вось пытанне: «Што яны бачылі ў Беларусі?». Нічога, акрамя таго гатэля, дзе яны спыніліся начаваць.Яны ўсе такія пажылыя: сябе любяць, за ручкі трымаюцца — дзьмухаўцы. Разумееце, цапочнымі (ланцужковымі) іх называюць, бо яны наведваюць ланцужок гарадоў.
Акрамя таго, Мікалай Жураўскі вылучае і іншыя катэгорыі кліентаў: дзелавыя людзі, туркі і расіяне.
— У месяц да нас прыязджае 5–6 тысяч чалавек, — падзяліўся дырэктар. — Туркі складаюць большую частку турыстаў.Яны прыязджаюць на 3–4 дні, спыняюцца ў гатэлі, на экскурсіі ездзяць. Туркі ўмеюць гуртавацца, у лобі сядзяць, кіно глядзяць, футбол ці хакей.
Расейцаў, як правіла, не відаць. Яны едуць па справах, катаюцца па горадзе.
А так у асноўным у нас жывуць дзелавыя людзі, з якімі прасцей, яны менш пераборлівыя.
— Мікалай Раманавіч, а вы ведаеце, што сталі папулярныя ў Інтэрнэце?
— Сын з Польшчы патэлефанаваў і сказаў, што я кланаваў Надзею Каткавец. Я не чакаў, чым жа я праславіўся.
Але потым прыехаў дадому, уключыў, паглядзеў, і стала непрыемна.Часам я магу жартаваць. Але тэлебачанне якраз, можа, тое месца, дзе не трэба было жартаваць.
Камусьці не спадабаўся мой жаргон. Я жаргону свайго не саромеюся.Я ураджэнец Палескай вобласці. Сталіцай яе быў Мазыр. У гэтым месцы сышліся такія народнасці: беларусы, палешукі, украінцы і расіяне.
У мяне настальгія па хаце, па хаце, якую спалілі… Хвалююся, калі бачу, як вёска жыве. Прыемна сустракацца з тымі людзьмі, якім за 60 — а мне ужо 65. — І ўспамінаць дзяцінства, гулянкі, забавы, тую мову.Калі прыязджаю дадому, і чую, як людзі размаўляюць на сваім дыялекце, я маральна адпачываю.
Як прызнаецца суразмоўца,
— Калі там ўспомнілі Надзею Каткавец, то каб вы ведалі — гэта выдатны чалавек, выдатная жанчына.У сваей вёсцы яна пакінула такую добрую памяць. Самае галоўнае — Надзея ўсё жыццё працуе на дзяржаву. Яна таксама церпіць ад мясцовай мовы. Крытыкаваць за гэта, я лічу, не зусім правільна.
Я, як чалавек вышэйшай псіхалагічнай адукацыі, скажу: галоўнае ў адносінах — не заўважаць недахопаў.Часам ёсць і заганныя недахопы: п’янства, напрыклад. Мы ж — людзі светлыя, цвярозыя.
***
Мікалай Жураўскі кіруе гатэлем «Мінск» з 1998 года. Кандыдат навук, дацэнт. У 2005 годзе ўдастоены звання «Кіраўнік 2004 года ў сферы паслуг» у рамках Міжнароднага фестывалю — конкурсу «Выбар года».
У 2006 годзе ўзнагароджаны урадавай узнагародай — медалём «За працоўныя заслугі». Узнагароду яму ўручыў асабіста Аляксандр Лукашэнка. У 2007 годзе ў адпаведнасці з рашэннем грамадскай Рады па індустрыі турызму і гасціннасці Расіі узнагароджаны знакам — ордэнам «За заслугі ў развіцці турызму». У гэтым жа годзе быў удастоены ганаровай узнагароды Міністэрства гандлю Беларусі «Бронзавы Меркурый».
