Mužčyna! Ty pa-raniejšamu zabaŭleny nieadčepnymi dumkami, jak prakarmić siamju, jak prasunucca ŭ karjery, jak zrabicca mocnym i niazłomnym? Novaja mužčynskaść dazvalaje tabie zrabić toje, nie napinajučy žyłaŭ.
Paniaćcie mužčynskaści źviedała za apošni čas šmat źmienaŭ. Fieminizm spryčyniŭsia da vyzvaleńnia žančyny, homaseksuały paśla doŭhich zmahańniaŭ pakrysie atrymlivajuć bolš pravoŭ, i ŭsio heta, jak ni dziŭna, paŭpłyvała na vobraz zvyčajnaha hieteraseksualnaha mužčyny. Ciapier jon moža być krychu bolš piaščotniejšy, čulliviejšy, i jamu navat dadzienaje prava padumvać pra płastyčnyja apieracyi.
Stary vobraz mužčyny byŭ adnasłojnym i strohim. Ad mužčyny čakali, što jon budzie mocny abaroniec, mužny ŭsioznaŭca i panoŭny samalubiec. Mužčyna byŭ tym, chto kormić, tym, chto ŭstaloŭvaje ŭ siamji strohija miežy i abmiežavańni, što nazyvajecca, «kiruje pracesam». Mužčyna musiŭ uskaraskacca na viaršyniu siamiejnaj piramidy i nie mieć patreby ŭ pomačy. A jašče šukać dalikatnuju, chatniuju, žanockuju žančynu.
Novaja mužčynskaść — źjava nie takaja prostaja. Jana raznastajnaja i šmathrannaja. Novaja mužčynskaść dazvalaje mužčynu być słabym i navat krychu pałachlivym, sumniavacca, a taksama zrabicca miakkim i dalikatnym. A ŭsim svaim krytykam naš hieroj atrymaŭ prava adkazać: «Mužčyna taksama čałaviek».
U pryvatnym žyćci novy mužčyna — nieabaviazkova asnoŭny karmiciel u siamji, jon nie pavinien być «kiepskim žandaram», zhinacca nad siamiejnikami krukam, jamu nie treba karaskacca na viaršyniu siamiejnaj piramidy, a jaho žančyna nie abaviazkova musić zastavacca miakkaj i siamiejnaj. Vydaje na toje, što mužčynu ŭžo nie davać rady ŭsim fizičnym zaniatkam u domie (bałazie ciapier jość šmatlikija śpiecyjalisty).
U staroj mužčynskaści było šmat zahanaŭ. Mužčyna, jaki cier svaje dziańki, jak arabski šejch, jaki kiravaŭ navakollem i trymaŭ śviet u svaich ekanamičnych abcuhach, pieściačy svoj status vaładara, ź ciaham času rabiŭsia zažorstkim i nadta suvorym, u jaho nie stavała času na samoha siabie. Takija mužčyny byli niahnutkimi ŭ šmat jakich pytańniach, im brakavała času na baćkoŭstva, jany brali na siabie zašmat i nie ŭmieli padzialicca ciažaram adkaznaści z žančynaj. Vychodziačy na piensiju, taki mužčyna marnieŭ i hibieŭ – takoj vialikaj była roźnica pamiž piensijnym i aktyŭnym žyćciom.
Novaja mužčynskaść dazvalaje mužčynu ciešycca ź pieravahaŭ novaj situacyi: im možna być krychu ździaciniełymi i rabić hłupstvy, jany mohuć mieć asałodu ad hadavańnia dziaciej, im dazvalajecca prysłuchacca da siabie i vyjavić rečy, jakija robiać ich ščaślivymi. Im možna nie napinać žyły i nie kłaści ŭsio žyćcio na ałtar karjery. Ciapier im dazvalajecca abapiercisia na žančynu ŭ ekanamičnym sensie (što jany rabili i raniej, ale nie kazali publična), im možna być raźniavolenymi: dahladać i pieścić siabie.
Z adnaho boku, šmat ludziej adčuvajuć niebiaśpieku, što za ciapierašnim śvietam status mužčyny prynižajecca, i jon užo nie prymajecca jak vierchavodnik u hramadstvie ŭvohule i ŭ asabistym žyćci ŭ pryvatnaści. Ź inšaha boku, sučasnym mužčynam prapanujecca raźniavolicca i atrymlivać ad novaj situacyi asałodu, pryŭłaščyć novyja pavodziny i dumki, jakija ŭ staryja časy ličylisia b «haniebnymi» i «žanočymi», jakija nasamreč mohuć palehčyć i aptymizavać ich žyćcio.
