Taćciana Ziałko. Fota: sacsietki
Učora ŭviečary i ja prajšła «filtracyju» — viedajecie, heta takaja pracedura na miažy, kali viartaješsia dadomu. Kali ty jość u niejkich bazach (filtrach), to pamiežniki i mytniki ładziać tabie maleńkaje piekła…
Na pamiežnym pierachodzie «Katłoŭka» spačatku ŭsio było jak zvyčajna… Pamiežnik «u budcy» ŭziaŭ moj pašpart, ale potym kudyści patelefanavaŭ… Zatym vyjšaŭ jaho načalnik i zaprasiŭ mianie ŭ svoj kabiniet. Užo tam siadzieŭ supracoŭnik niezrazumiełaj słužby ŭ cyvilnym. Pryčyna «zaprašeńnia» — «vybaračnaja» pravierka.
Pierš za ŭsio jon «pradstaviŭsia»: skazaŭ, što jaho zavuć «Mikałaj i ź mianie hetaha dastatkova…»
Sa znajomstva — heta ŭsio! Heta značyć, nie było proźviščaŭ, pasady, arhanizacyi, pryčyny dopytu (heta byŭ mienavita dopyt pa formie i źmieście, ale biez pratakoła).
Hety čałaviek prapanavaŭ mnie sieści na kresła, jakoje stajała pasiaredzinie pakoja. Kali ja jaho ŭziała, kab padsunuć da stała, to pačuła prykładna nastupnaje: «Ja tabie skazaŭ nie kresła ruchać, a sadzicca!» Užo tady ja zrazumieła, što asabliva razmovy nie atrymajecca, ale sama razmova budzie, tamu što biełaruskija realii takija, što navat kali mianie adtul vyniesuć napierad nahami, hetamu «supracoŭniku» ničoha nie budzie…
Dalej jon paprasiŭ u mianie telefon. Darečy, jaho ŭ mianie z saboj i nie było. Vysłuchaŭšy, jon staŭ mianie litaralna dapytvać, pryčym rabiŭ jon heta z supracoŭnikam pamiežnaj słužby šlacham pierakryžavanaha dopytu, čaściej padvyšajučy hołas, «tykajučy» (a jany abodva padychodziać mnie va ŭnuki) i zajaŭlajučy, što «ja chłušu». Choć situacyja zboku sapraŭdy vyhladała dziŭna: ja nie viedała, ni chto mianie dapytvaje, ni čamu mianie dapytvajuć, ale čamuści ja pavinna być «maksimalna» ščyraja!
Pytańni taksama byli asabista dla mianie niezrazumiełymi: ci jość u mianie ŭ telefonie sihnał i telehram, što ja rabiła va Ukrainie 2,5 hoda tamu (heta maja radzima — ja naradziłasia i vyrasła ŭ Roŭnie), ci pavinna ja kamuści pieradać hrošy ŭ Biełarusi, z kim ja sustrakałasia za miažoj, što ja kazała pra Biełaruś, ci pryciahvałasia ja palicyjaj za miažoj, ci pryciahvałasia ja ŭ Biełarusi, dzie ja pracuju (u maim uzroście)…
Usiaho dopyt zaniaŭ prykładna 1,5 hadziny! Heta ich złavała, i ja dumała, što ŭžo, napeŭna, i nie vyjdu, ale ŭzrost (mnie 69 hadoŭ) i toj fakt, što ja ŭ darozie ŭžo 16-ju hadzinu, zrabili svaju spravu: u mianie padskočyŭ cisk, i ja stała litaralna hublać prytomnaść… Lekar, jaki pracuje tam, kanstatavaŭ, što dalejšyja dziejańni ź ich boku prosta biessensoŭnyja.
Mikałaj zajaviŭ, što dopyt pierapynieny «ŭ suviazi sa stanam zdaroŭja» i prapanavaŭ mnie albo chutkuju, albo jechać dalej užo na našaj mašynie dadomu. Naturalna, ja abrała druhi varyjant…
Nu, a potym była mytnia. Treba addać joj naležnaje — tam usio adbyvałasia vielmi vietliva i pa pracedury.
Nas ahladała 6 (!) čałaviek! Było vidać, što ŭsie jany — nie maładyja mytniki, jakich šmat u «Katłoŭcy», a mienavita prafiesijanały.
Całkam naturalna, što jany ahledzieli ŭsio — znajšli navat toje, što kiroŭca nie moh znajści niekalki miesiacaŭ pad siadzieńniem mašyny! Bolš za toje, jany vybrali ŭsie zapiačatanyja rečy (naprykład, kavu abo pakiety z kapsułami dla myćcia), i my paciahnuli ŭsio heta na renthien — jak by ja nie schavała što i tudy…
I tolki potym my ŭžo adpravilisia dadomu.
Čytajcie taksama:
Jak padrychtavacca da pierachodu miažy? Raspytali ŭ tych, chto jaje niadaŭna prachodziŭ
Jak pierachodzić rasijskuju miažu? Parady daŭ Stryžak
Na miažy z Polščaj siłaviki praviarajuć telefony ŭ tych, chto vyjazdžaje ź Biełarusi
