«Uvohule, historyja stvareńnia hetaha mierču vielmi śmiešnaja i viasiołaja, — dzielicca mastačka. — Adbyłasia jana ŭ listapadaŭskim Tbilisi, u toj čas šmat chto z rasijskich chłopcaŭ kazaŭ, što jany biełarusy, bo hruziny lepiej stavilisia da biełarusaŭ. Voś z takim chłopcam u nas adnojčy atrymaŭsia taki śmiešny dyjałoh:
— O-o-o, vy iz Biełarusi? Ja tožie!
— A adkul?
— Iz Połocka!
— Viedaješ kryž Jeŭfrasińni Połackaj?
— Čto?
— Nu, kriest Jefrosinii Połockoj znaješ žie?
— Nie, nie znaju.
— Blin, nu heta niejki krynž atrymlivajecca, što niechta z Połacka ničoha nie viedaje pra kryž Jeŭfrasińni Połackaj».
U vyniku hetaj hutarki i naradziłasia ideja mierču z vyjavaj kryža, raskazvaje Alona: «Takaja hulnia słoŭ — Jeŭfrasińnia hladzić, jak vyvoziać jaje kryž, i adčuvaje krynž».
Čytajcie taksama:
