…Dni prachodziać to skarej, to pavolniej — ale prachodziać. Vo ŭžo i 2022-y addalajecca. Dla mianie jon taksama skora pralacieŭ — zastałosia chiba niekalki klučavych siužetaŭ u pamiaci. Hałoŭny, kaniečnie, — spatkańni z Taboj i baćkami — u Minsku, paśla suda, potym vaš niečakany pryjezd u Mahiloŭ. Užo zabyvajecca pamału, jak heta — miesiacami nie bačyć rodnych ludziej. Ciapier my na krok bližej. A budziem skora, daść Boh, i zusim razam.
…Na Novy hod było, jak i letaś u Minsku, adčuvańnie, što adnojčy ŭsio heta zastaniecca za śpinaju, va ŭspaminach — i piejzažy, i ludzi, i abstaviny. Ja, kali hadzińnik biŭ 12, u dumkach usich vas pavinšavaŭ, zahadaŭ žadańnie. Śviatkavali ŭvohule z peŭnym kałarytam, jość što pryhadać, niezvyčajna było. Śviaty tut usprymajucca pa-inšamu. Majo śviata — heta vy, vašy listy, fotki, razmovy, dumki pra vas i kožny pražyty dzień, jaki nabližaje našu sustreču.
…Skazali, što pamior Kikabidze. Było jamu 84, ale myśliŭ jon, zdajecca, vielmi adekvatna. Pad upłyvam jaho filmu «Mimino» ja ŭ dziacinstvie chacieŭ być viertalotčykam. Tam vielmi dušeŭna pakazana, jak u tych hruzinskich harach viertalot zamiest rajonnaha aŭtobusa — na im ź vioski ŭ viosku jeduć ludzi z kurami ŭ košykach i h. d. Uvohule, film, zdajecca, pra toje, jak čałaviek u vyniku składanaha žyćciovaha vybaru vyrašaje — ci nie vyrašaje, a prosta zastajecca saboj.
…Ty razvažała niejak pra sum. Ja pryniaŭ dla siabie, što adzinaja dastupnaja mnie ciapier prajava lubovi — dumać pra vas, pisać. Astatniaje — budzie, treba tolki dačakacca. Tamu na ŭsim niedastupnym zaraz starajusia nie zasiarodžvać uvahu.
…Pišaš pra miemuary prynca Hary — ja pra ich taksama čuŭ pa televizary. Uraziła, nakolki jon (fota na vokładcy) padobny da Hienrycha VIII. Tolki Hienrych, u adpaviednaści z modaj epochi, byŭ taŭściejšy istotna. Pryčym jany ž, zdajecca, nie svajaki, naležać da roznych dynastyj. U samich miemuarach, miarkujučy pa tym, što ty pišaš i što kažuć, ničoha zvyšnaturalnaha niama. Voś kali b Hienrych VIII napisaŭ…
…U Irvina Jałoma złaviŭ ideju, što, sprabujučy staranna zachoŭvać dekaracyi minułaha, čałaviek padśviadoma imkniecca da bieśśmiarotnaści. Maŭlaŭ, viartajučysia ŭ «staryja miescy», jon nibyta traplaje ŭ malenstva ź jaho adsutnaściu tryvohi i adčuvańniem viečnaści napieradzie. Sapraŭdy, uspaminajucca prykłady, kali ludzi sprabujuć schavacca ad darosłych prablem va ŭspaminach dziacinstva.
…Pra Čukoŭskaha niejak dumaŭ: u kožnaj siamji jość svaja frazieałohija, idyjamatyka (navat mifałohija). Jon, adčuvajecca, vielmi mnoha prydumanaha razam z dačkoj pieranosiŭ u tvory. Imiony cacak, hulniavyja situacyi, cełyja siužety, tatošy i kakošy ŭsiakija.
…Złaviŭ siabie na tym, što pačaŭ ź vialikaj cikavaściu čytać pradmovy i paślasłoŭi da knih, i jany časam vyjaŭlajucca cikaviejšymi za sami knihi. Vielmi nie staje našych kuchonnych abmierkavańniaŭ (damašni knižny kłub), a taksama siadzieńnia-lažańnia sumiesnaha z knižkami. Ale ŭsio budzie.
…Uspomniŭ jašče charošaje słova «dnuška» — u nas tak nazyvajuć došačku, na jakoj režuć chleb ci sała na kuchni. A kali kidaješ u vadu kamieńčyk, kab jon niekalki razoŭ padskočyŭ na pavierchni, heta nazyvajecca «puskać žabak».
…Jak ža chočacca dałučycca da vašych hulniaŭ, maje charošyja. Vieru, što skora tak i budzie — kali b toje «skora» ni było. Sapraŭdy, naźbiranaje nami za hady ciapło hreje nas, my žyviom ščaściem być adno ŭ adnaho.
Vitańnie i padziaka susiedziam i siabram, časta dumaju pra ich.
