Błohierka patłumačyła, što nie viedaje biełaruskaj movy. Razumieć razumieje, ale kab navučycca pisać i havaryć — to nie znajšła matyvacyi.
Vučyłasia ž jana pa-rusku, i ŭsie siabry dy svajaki taksama ruskamoŭnyja. Biełaruskuju movu čuła tolki 2-4 hadziny na tydzień na adpaviednych školnych urokach.
Ale heta samo pa sabie nie było b pieraškodaj, bo «ciapier mnohija biełarusy pačali vučyć biełaruskuju movu: dla ich heta pytańnie samaidentyfikacyi».
Źvierava piša, što siabie jak biełarusku zusim nie identyfikuje.
«Biełaruś — heta kraina, u jakoj ja naradziłasia. Minsk — horad, jaki ja lublu. Mnie nieabyjakavy los Biełarusi i ludziej, jakija zmahalisia za jaje svabodu i ciapier cierpiać ad nastupstvaŭ. Ja lublu biełarusaŭ, ale nie liču biełaruskaj siabie. Mahčyma, reč u maich karaniach», — napisała błohierka.
Kali Saša była maleńkaj, to jaje babula vyrašyła zrabić dziadulu siurpryz i prymusiła ŭnučku vyvučyć doŭhi vierš pa-ŭkrainsku. U vyniku ŭkrainskaja mova stała dla dziaŭčynki druhoj pa liku, ź jakoj jana paznajomiłasia. I choć viedaje jana jaje siońnia jašče horš, čym biełaruskuju, adnak ža lubić, jak i Minsk dy biełarusaŭ, usioj dušoj.
«Viedaju, što ciapier mnohija chvaravita reahujuć na słovy, ale chočacca nahadać, što heta ludzi zabivajuć inšych ludziej, nie litary», — zaviaršaje Saša Źvierava.
Čytajcie taksama:
Saša Źvierava: My z Eduardam Babarykam bolš nie razam
