«Ja ŭsio-tki vykažusia, i vykažusia tak, jak mnie Boh na dušu pakłaŭ, nie strymlivajučysia. Ja hłyboka rasčaravanaja i abražanaja tym, što ŭčora našamu narodu nie dali słova skazać i vianok pakłaści na śviatkavańni 160-hodździa našaha ahulnaha paŭstańnia. Nibyta naša słova, naša kroŭ i naša śmierć ničoha nie vartyja. Heta było zroblena, ja padazraju, na zapyt ukrainskaj dziaržavy.
Ja razumieju ich horyč i bol. Ale nie prymaju i nie prymu taho, što nam, naščadkam Jaśki, haspadara z-pad Vilni, admaŭlajuć u honary.
Tamu što ŭ turmach i mahiłach i ciapier dziasiatki tysiač našych zmaharoŭ. A inšyja ŭ tulańni, biazdomji, paniaviercy, adrezanyja ad Baćkaŭščyny i siamji, ad svaich baćkoŭ starych, jakich nie mohuć dahledzieć i pachavać. Ale viedajecie što? My i heta źniasiom z hodnaściu i stojkaściu, bo my razumnyja, hordyja i stojkija, zakachanyja ŭ svoj kraj i ŭ ahulnuju čałaviečnaść. I my možam dzialić vołas načaćviora.
Ja hanarusia nie tym, što naradziłasia biełaruskaj — bo my taho nie vybirajem — a tym, što ja sto tysiač razoŭ vybieru joj być. Žyvie Biełaruś. Pamiatajma našych hierojaŭ i hieraiń».
Zialenski pavinšavaŭ sa 160-hodździem paŭstańnia 1863 hoda, nie zhadaŭšy Biełaruś i biełarusaŭ
