«U milicyjanta było dźvie videakamiery i dobry nastroj. Adna kamiera na hrudziach, druhuju trymaŭ u rukach, — piša ŭ fejsbuku doktarka Maja Cierakułava. — Zdymaŭ ludziej u čarzie la polskaha konsulstva. Čarha napružana jaho nie zaŭvažała.
Milicyjant padyšoŭ da pažyłoj achajnaj žančyny, spytaŭ niešta nakštałt «heta što ž, vy dakumienty zabirać?», pry słovie «zabirać» śpina chłopca napieradzie mianie naciahnułasia spružynaj.
My prysłuchalisia, nie pavaročvajučy hałavy. Žančyna adkazała, što jana polka i jedzie na radzimu. Milicyjant viesieła skazaŭ «ščaślivaj darohi».
Čarha była na vulicy, da druhoha akienca. Tak, zabirać užo padadzienyja dakumienty, u aŭtorak z dvuch da troch. Choładna, ślizka, usie pierastupajuć z nahi na nahu. Turystyčnych vizaŭ bolš nie dajuć, u kožnaha ŭ čarzie byli pryčyny. Pryčyny mahli nie spadabacca milicyjantu.
Da polskaha konsulstva ŭ Minsku prymykaje bank. Da banka padjechaŭ inkasatarski bus. Niekalki chłopcaŭ irvanułasia ŭbok, niechta ŭciok. Milicyjant źniaŭ na kamieru, jamu było śmiešna. Tuzanyja my niejkija.
Adzin z apošnich uspaminaŭ ab Biełarusi. Publikacyju ab pieršym uspaminie niadaŭna ja pabajałasia raźmiaščać na svajoj staroncy. U apošnija tydni ŭ Biełarusi asabliva strašna było — nie daduć źjechać.
I skrynšoty pierapiski bajałasia apublikavać. Choć dyjałoh vielmi ilustracyjny.
Nichto ŭnutry Biełarusi nie raskaža, jak tam ciapier, siadać u turmu za vykazvańni ŭ internecie abo intervju ŚMI ličycca duraściu».
