Fota: fejsbuk Paŭliny Skurko
«Sud, try razmovy z mužam, zasvajeńnie tapahrafii Mahilova, chvalavańni i palohki, bol i ejfaryja — hod pralacieŭ strałoj, — piša Paŭlina Skurko ŭ fejsbuku. —
Kali 2022 hod pačynaŭsia, ja nie ŭjaŭlała, jakoj ź jaho vyjdu. Jakaja vychodžu mnie padabajecca całkam.
U žniŭni ŭ mianie było vielmi mocnaje pieražyvańnie. My z małym praviali 10 dzion u Litvie. Vajb rassłablenaj Vilni i dušeŭny pryjom zrabili efiekt kurorta — zaradzili na mnohija miesiacy napierad.
Usia pajezdka była pryśviečana małyšam, jany vadzili nas u svaim rytmie i tolki tam, dzie im cikava. U vyniku ja nie pavitałasia ni z adnym vilenskim chramam, zatoje zajmałasia tym, pra što raniej nie padumała b: katałasia na funikulory, jeła mahazinnyja picy i plochałasia ŭ fantanach. Samyja klovyja fantany Vilni akazalisia na Łukiškach. Kultavym miescy. Na hetaj płoščy ŭ 1864 paviesili pieršych pakutnikaŭ za Biełaruś. Pobač, u łukišskaj turmie (dzie ciapier zrabili art-centr) za carom i palakami siadzieła druhoje pakaleńnie pakutnikaŭ. Pobač — pomnik represavanym i vysłanym. Pobač — budynak NKUS.
Siadzim na łaŭcy pierad fantanami, dzieci ź viskatam nosiacca miž strumieniaŭ. Na mianie traplajuć kropielki z vysokich kranaŭ, jakija sprajektavali śpiecyjalna, kab palivać źvierchu (na kronu) apošnija staryja drevy. Kropielki traplajuć i na pieršy asobničak Andrejevaj knižki, jaki ja pryviezła ŭ padarunak.
Tut i zdaryłasia ŭ mianie toje pamiatnaje pieražyvańnie. Voś ružovy kaścioł Jakuba i Pilipa — apošniaje, što bačyŭ Kalinoŭski pierad paviešańniem. Voś žoŭtyja z čornym vočkam rudbiekii, vysadžanyja vakoł znaka pamiaci — prosta ścianoj, biez usiakaj uračystaj hieamietryi. I voś fantany, u jakich cełymi dniami śmiajucca dzieci. A pobač jeździć robat-kasiłka, abjazdžajučy siamiejnyja pikniki. I niečakana Łukiški, miesca vialikich achviar, pabačyłasia mnie miescam vialikaj dušeŭnaj ščodraści.
Usio było dziela hetaha. Usie achviary dla taho, kab tut, na hetym strašnym miescy, pajaviŭsia ahromnisty fantan. I šapik z marožanym. I palivałka dla starych dreŭ. Łukiški jak mietafara, jak simvał našaha kraju.
I siońnia, kali ja dumaju pra tyja fantany, uva mnie źjaŭlajecca jašče bolš sił. Chacieła b i z vami imi trochi padzialicca. Usio budzie dobra».
Paŭlina dadaje, što najlepšym padarunkam dla Andreja Skurko budzie daviedacca, što tyraž jaho knižki «Pra słanoŭ i barsučkoŭ» razyšoŭsia i raduje čytačoŭ.
