«Dziaŭčyna, jakaja nikoli nie dačakajecca». Fota sa staronki Ały Karpienka
Ała vyrašyła śviatkavać Kalady 25 śniežnia jašče ŭvosień. I bolš za ŭsio chacieła śviatkavać ich razam ź Jaŭhienam.
Dziaŭčyna ŭspaminaje, jak padčas apošniaha jaho pryjezdu jany ŭbačyli kala kramy kata, košku i kacianiat. Jaŭhien nazvaŭ ich «maleńkaj siamjoj», a tady dadaŭ, «jak i my».
«Zaŭtra Kalady. Ale ja praviadu ich nie z taboj, bo našu maleńkuju siamju razburyŭ tankavy snarad, źniaviečyŭšy tvajo cieła i zabraŭšy dušu. U toj dzień ja pamierła razam z taboj», — piša Ała Karpienka.
Trahičnuju viestku jana daviedałasia nočču 14 śniežnia. Z taho času, adznačaje, usio jak u tumanie.
Zahinuły Jaŭhien. Fota z archiva Ały
17 śniežnia a 10-j ranicy Ała pryjechała ŭ morh u Dniapry. Niekalki ciełaŭ lažała na nasiłkach, bolšaść — u nienaturalnych pozach. Heta byli pieravažna nieapaznanyja cieły. Achoŭnik ubačyŭ dziaŭčynu i advioŭ da dziažurnaha.
«13 śniežnia ja napisała, što vielmi chaču ciabie abniać. Ty skazaŭ, što taksama, ale spačatku pavinien źbiehać u duš. Vajna, usie spravy, duša niama, tolki vilhotnyja survetki. Ty ŭžo nie ŭbačyŭ toje paviedamleńnie, ale ja napisała, što lublu ciabie navat śmiardziučym i niamytym.
Takim ciabie ja siońnia i ŭbaču — tak, brudnym i źniaviečanym. Ale ja ciabie i tak lublu.
Paprašu sanitaraŭ, kab pryviali ciabie ŭ paradak — pamyli, zabalzamavali i pieraapranuli ŭ novieńkaje. Tamu što inšyja, akramia pabracimaŭ, nie majuć prava bačyć takim uraźlivym. I takim pryhožym ja paviazu ciabie ŭ tvoj rodny Kijeŭ, da rodnych», — raspaviadaje dziaŭčyna.
Archiŭnaje fota z 2015 hoda
Kamandzir roty bačyŭ, jak zabiła Jaŭhiena, ale Ała da apošniaha momantu vieryła, što jon pamylajecca. «Kažuć, prylacieli akurat u hałavu, prabiła lohkaje i razdrabniła nahu. Jak ty i kazaŭ, kuli ciabie nie lubiać. Zatoje askołki i miny ciabie pieraśledujuć. Kavałačak askołka z papiaredniaha razu našu na šyi. Adnak ja nie pavieru ŭ tvaju śmierć, pakul sama toje na svaje vočy nie ŭbaču», — napisała dziaŭčyna, kali nakiroŭvałasia na apaznańnie.
Na miašku i na žetonie była adna i taja ž ličba — 7793. Ale vydali asabistyja rečy jaje chłopca. Siarod ich — hadzińnik, telefon, žeton-śmiarotnik.
«Jany pachnuć nie taboj, a morham. Choć nie — na žetonie zastałasia tvaja kroŭ i šmat brudu. Hetak ža i na hadzińniku. Praŭda, tut bolš hrazi. Hrazi z Bachmuckaj ziamli, jakuju ty tak dbajna abaraniaŭ.
Žeton ja zabiaru sabie na pamiać pra ciabie. I budu z honaram jaho nasić, kab jon (jak i ty) mianie achoŭvaŭ», — kaža dziaŭčyna.
U morhu jana zrabiła vielmi emacyjnaje fota, jakoje padpisała: «Ja budu viečna trymać ciabie za ruku, moj hieroj. I navat kali ty ŭžo nie z nami».
7793. Fota z archiva
Ała raspaviadaje, što abiacała na sustreču nafarbavać vusny čyrvonaj pamadaj. «Pazaŭčora, jašče kali jon byŭ žyvy, ja zrabiła heta, kab ukłaści jamu ŭ navahodni list ad ruki. Ciapier pakładu ŭ mahiłu pierad kremacyjaj. Dumaju, jamu spadabajecca», — apisvaje list, zapoŭnieny adbitkami vusnaŭ u čyrvonaj pamadzie.
List, jaki daviałosia ŭkłaści ŭ trunu
Da apošniaj sustrečy Ała rychtavałasia, navat pajšła ŭ sałon. «Ciapier abaviazkova treba nafarbavacca — ty vielmi lubiŭ maje razmalavanyja čyrvonaj pamadaj vusny i namalavanyja strełki. Tolki pierad hetym treba abaviazkova nakłaści masku — tvar zapuch ad rydańniaŭ. Choć ty prymaŭ mianie luboj», — uspaminaje dziaŭčyna zahinułaha voina.
Ale ŭručyli bieret desantna-šturmavych vojskaŭ i dva ściahi: čyrvona-čorny i sinie-žoŭty. Raźvitańnie adbyłosia ŭ Kijevie 21 śniežnia.
