«Napačatku vialikaj vajny, u Koraścieni ad rasijskaj rakiety razam sa svaimi furami zhareli biełaruskija dalnabojščyki. Šancy, što ich cieły možna budzie vyvieźci z Ukrainy ŭ Biełaruś, byli nulavymi. Ukraina čakała nastupu biełaruskaha vojska, i navat moj siabar i kaleha Hienadź Druženka kazaŭ, što treba chavać chłapcoŭ na miescy, i ŭžo paśla pieramohi raźbiracca z ekstradycyjaj ciełaŭ.
Ale ja razumieŭ, što zadača dastaŭki cieł dadomu zvyšvažnaja dla mianie, i Hiena daŭ kantakt Siarhieja «Maestra», žytomirskaha miedyka-dobraachvotnika.
Tady razam ź Siarhiejem my zrabili amal niemahčymaje. Damahlisia, kab dalnabojščykaŭ adrazu nie pachavali jak nieapaznanyja cieły (razam z chłopcami pahareli i ich dakumienty), i ŭžo pracavali nad evakuacyjaj biełarusaŭ praz Polšču, jak pračnułasia i ŭklučyłasia biełaruskaje MZS i arhanizavała pieravozku ciełaŭ.
Ja absalutna ŭpeŭnieny, što, kali b nie supolnyja vysiłki i pryciahnieńnie ŭvahi da prablemy z boku vałancioraŭ Ukrainy i Biełarusi, a taksama bieź siemjaŭ chłapcoŭ, — aničoha biełaruskaja ŭłada nie rabiła b. Akramia łahistyčnaj i naŭprostavaj dapamohi na miescy, my tady zapuścili zbor dapamohi, jaki paśpiachova sabrali ŭ chutkim časie.
Mnie tady šmat zakidvali nakont taho, što adzin z chłopcaŭ-dalnabojščykaŭ byŭ našych pohladaŭ, a druhi — nie. Ja i tady i zaraz kažu: niabožčyki nie majuć palityčnych pohladaŭ, ale musiać być pachavanyja. Pažadana ŭ svajoj ziamli.
My šmat razmaŭlali ź Siarhiejem, jaki ŭznačaliŭ Žytomirski adździeł lehiendarnaha Pieršaha dobraachvotnickaha mabilnaha špitala imia Mikałaja Pirahova i zajmaŭsia dapamohaj na haračych učastkach frontu (akupanty tady jašče stajali pad Kijevam i kantralavali Žytomirskuju trasu). My damovilisia, što pastavim dla adździeła Siarhieja evakuacyjny džyp, i zrabili heta.
I voś učora Siarhiej zahinuŭ, tak i nie paśpieŭšy šmat čaho ŭ hetym žyćci. Zahinuŭ jak i žyŭ — ratujučy žyćcio inšaha čałavieka.
My tak i nie pabačymsia ŭžyvuju, ale ja z radaściu i zadavalnieńniem pacisnu jahonuju ruku ŭ inšym śviecie. A ja vieru ŭ toje, što niedzie tam za haryzontam padziej hetaha žyćcia my ŭsie sustreniemsia za adnym stałom. Hieroju słava!» — napisaŭ Andrej Stryžak.
