«Miadźviedzieŭ nie sam piša hetyja teksty, — adrazu papiaredžvaje Samarukaŭ. — Čamu ŭsie ŭpeŭnienyja, što jon sam ich składaje i što jon sam tak sapraŭdy dumaje?
Pišucca hetyja pasty jahonaj pres-słužbaj, heta dakładna viadoma. Niejki čas tamu ŭ jaho źmianilisia rabotniki pres-słužby, razam z hetym była prapanavanaja voś takaja bolš ahresiŭnaja palityka. Heta viadoma z krynic, infarmacyja dastaviernaja.
Ci čytaje hetyja dopisy sam Miadźviedzieŭ? Napeŭna, tak, chacia b čas ad času, i, napeŭna, uchvalaje heta, kali takija dopisy źjaŭlajucca ŭ jahonym aficyjnym kanale».
Ale navošta hetyja teksty, jakija vyklikajuć užo prosta horki śmiech, samomu Miadźviedzievu?
«Pa-pieršaje, u kahości jany vyklikajuć śmiech, ale ŭ kahości i zachapleńnie.
Pa-druhoje, usie inšyja varyjanty Miadźviedzieŭ užo pasprabavaŭ.
Naratyvy, jakija jon prasoŭvaŭ padčas svajho prezidenctva, nie prynieśli jamu vialikaj papularnaści. Toj refarmatarski, libieralny imidž spracavaŭ chiba tolki na haradskuju intelihiencyju i moładź — ale jany zusim nienadziejny resurs, na ich abapiracca nielha. Dyj im zaŭsiody budzie mała libieralizmu, — tłumačyć ekśpiert. — A siońnia rašeńni prymajuć uvohule zusim inšyja ludzi. I los Miadźviedzieva, jaho karjera zaležać zusim nie ad taho, što dumaje maskoŭskaja intelihiencyja. Jahonyja pasty nakiravanyja nie stolki na niejki narod — jany nakiravanyja ŭ pieršuju čarhu kankretna na Pucina.
Razumiejecie, u Miadźviedzieva jość hihanckaje dasiahnieńnie: jon adziny pravierany čałaviek u atačeńni Pucina, jakomu była davieranaja ŭłada. I Miadźviedzieŭ nie staŭ złoŭžyvać uładaj suprać Pucina. Heta adziny taki prykład.
Naŭrad ci heta adbudziecca, ale kali raptam Pucin vyrašyć u 2024-m albo 2030-m pastavić pierajemnika znoŭ, to vidavočna, što vybirać taho pierajemnika budzie nie narod, a sam ža Pucin. I adna pryčyna, kab vybrać Miadźviedzieva, pryčym vielmi važkaja, užo jość. Heta toje, što jon nie staŭ trymacca za ŭładu. A ciapier stvarajecca i druhaja: źjaŭlajecca ŭražańnie, što Miadźviedzieŭ padzialaje pucinskija pohlady na śviet, što jon hatovy nabirać papularnaść siarod ultrapatryjatyčnych kołaŭ. Bo kali razhladać pierśpiektyvy čarhovaha tranzitu ŭłady, to niemahčyma ž vajavać z Zachadam i paśla pieradać kiraŭnictva Rasijaj čałavieku ź imidžam prazachodniaha libierała. Tamu treba stvaryć Miadźviedzievu novy, bolš aktualny siońniašniaj realnaści vobraz».
Praŭda, Maksim Samarukaŭ upeŭnieny: pytańnie pierajemnika małajmaviernaje, usio rychtujecca pad toje, kab u 2024 hodzie pieravybrać Pucina.
Tamu jość jašče adna pryčyna, čamu ŭ telehramie Miadźviedzieva źjaŭlajecca adkrytaja dzič. Apošnim časam jon zusim nie ciažkavahavik u rasijskaj palitycy. I hetaja aktyŭnaść u telehramie — adzin ź niešmatlikich varyjantaŭ dla jaho, kab zastavacca ŭ publičnaj prastory, miarkuje Samarukaŭ.
«Pucinu ž prynosiać ahlad ŚMI i telehram-kanałaŭ. I Miadźviedzieŭ u tyja padborki zaŭsiody traplaje. Adpaviedna, Pucin pra jaho chacia b viedaje. Bo asabistych sustreč ža niama, tolki pa vialikich śviatach, i toje — paśla karancinu.
I takija dopisy — u tym liku dla taho, kab trapić na vočy Pucinu takim čynam, — kaža palitołah. — Aparatnych resursaŭ u Miadźviedzieva prosta niama. Pasada namieśnika kiraŭnika Rady biaśpieki — što heta? Jon ničym nie kiruje. I hetaja rytoryka jaho pastoŭ — sposab vyžyć, zastacca ŭ pieršych šerahach rasijskaj elity.
Fota Reuters
Davier Pucina ŭ Miadźviedzieva, biezumoŭna, jość. Heta pakazvajuć niejkija mierapryjemstvy, jakija čas ad času ładziać z udziełam Miadźviedzieva: jaho kudyści voziać, pakazvajuć. I hety davier zasnavany jakraz na tym, što jon apraŭdaŭ čakańni padčas prezidenctva — hałoŭny, kali nie adziny, siońniašni miadźviedzieŭski aktyŭ.
Varta adznačyć: u ŚMI, u telehramie aktyŭnyja jakraz tyja piersony, kamu nie chapaje aparatnaha ŭpłyvu. Tyja, chto sapraŭdy moža prymać realnyja rašeńni, nie majuć patreby ŭ takoj publičnaści. Što, časta Mišuścin vykazvajecca? Ci Sabianin? Upłyvovyja piersony prysutničajuć u ŚMI vielmi abmiežavana.
A voś tyja, u kaho ŭpłyvu našmat mienš, jany bačać vajnu jak šaniec padniacca. Ale instrumientaŭ u ich mała — i davodzicca praź miedyja voś tak «macavać» svoj imidž. I taksama praz svaje vykazvańni jany prabivajucca ŭ zvodki ŚMI, takim čynam traplajučy na vočy Pucinu.
I aktyŭnaść niejkaha piersanaža ŭ ŚMI — znak, što nijakich inšych ryčahoŭ u jaho niama. Toj ža Kadyraŭ. Tak, heta asablivy hubiernatar, sa svaimi tysiačami bajcoŭ, asablivymi paŭnamoctvami. Ci Pryhožyn sa svaimi «vahnieraŭcami». Ale heta ludzi nie pieršaha šerahu rasijskaj palityki — heta ludzi, jakija praź miedyja i hučnyja zajavy jakraz sprabujuć u hety pieršy šerah prabicca.
Toje ž i z uciečkami dy insajdami. Uciečki mohuć arhanizoŭvacca tymi ž ludźmi, jakija ŭ ich i fihurujuć. Pryhožyn majstar takoha žanru: raskazać žurnalistam, jaki jon upłyvovy.
Toje ž tyčycca i infarmacyi brytanskaha žurnalista Mećjuza, što Patrušaŭ i Bortnikaŭ pierakanali Pucina pačać vajnu. Ja b usprymaŭ heta skieptyčna. Dy i zhadajem pasiadžeńnie Rady biaśpieki 21 lutaha, kali Mikałaj Patrušaŭ niešta nie vykazvaje entuzijazmu, naadvarot, usim vyhladam namiakaje, što lepš by pieramovy.
Dy i ŭvohule ŭsio śviedčyć pra toje, što dla Pucina Ukraina — heta vielmi važnaja asabistaja tema. Jon usio ź joju nosicca, usio namahajecca niejak viarnuć pad kryło Rasii, i ja nie dumaju, što Pucina patrabavałasia pierakonvać. Jon daŭno da hetaha sam išoŭ i rychtavaŭsia, usio śviedčyć pra heta».
Ale kali vajna — asabistaja sprava Pucina, to što adbyvajecca pamiž im i Łukašenkam? Jość niejkija damoŭlenaści pamiž imi, kab Biełaruś nie vajavała?
«Miarkuju, što damoŭlenaściaŭ niama, prosta tamu, što Pucin zachoŭvaje dla siabie adkrytymi ŭsie varyjanty. I sami ŭjavicie: sustreča, Pucin kaža, kab Biełaruś dałučałasia da vajny, a Łukašenka adkazvaje, što nie choča. Možacie ŭjavić takuju situacyju? Ja — nie.
Łukašenka zaraz nastolki zaležny ad Kramla, što prosta nie moža adkazać «nie». Jon moža ŭdakładnić zahad Kramla, unieści karektyvy, moža źmiakčyć… Ale prosta ŭziać i admovicca — užo nie moža. Užo nie taja situacyja.
I Łukašenka nie zmoža admović Kramlu taksama tamu, što heta pramaja i zrazumiełaja pahroza. A kali Łukašenka adpravić svaich sałdat vajavać — heta jašče treba pahladzieć, čym skončycca. Tamu kali vybar pryjdziecca rabić, kali Kreml dakładna zachoča ŭciahnuć Biełaruś u bajavyja dziejańni, dla Łukašenki bolš niebiaśpiečna budzie admović Pucinu, čym adpraŭlać sałdat va Ukrainu».
