«Kali 16 traŭnia hubazikaŭcy pryjšli ŭ «Knihaŭku» i pačali kanfiskoŭvać knihi, ja zapytaŭsia ŭ hałoŭnaha načalnika, što nie spadabałasia ŭ knizie nobieleŭskaha łaŭreata. Dziciačy vierš apublikavany ŭ 1962 hodzie, tekst nie maje nijakaha dačynieńnia da Biełarusi… U adkaz ja pačuŭ, što padazronaj źjaŭlajecca afarboŭka buksira na ilustracyjach (?!).
Za ŭvieś čas ni mnie, ni kamuści, chto mieŭ dačynieńnie da vychadu, navat dumka nie prychodziła asacyjavać vyjavy buksira ciomna-aranžavaha koleru z našymi nacyjanalnymi simvałami. Takich dumak, navat žartam, nie vykazvaŭ nichto z našych pakupnikoŭ. Nie bačyŭ ja ich i ŭ sacsietkach. Pieršym, chto ŭbačyŭ u malunkach pahrozu dla biełaruskaha režymu, byŭ vyšejzhadany hubazikaviec.
Zdavałasia, na hetaj niedarečnaści historyja pavinna zakončycca. Ale ž praściej zhańbicca na ŭvieś śviet…
Paranoja narastaje», — adznačyŭ vydaviec.
Čytajcie taksama:
U Biełarusi pryznali «ekstremisckimi» dziciačuju knihu Iosifa Brodskaha i vydańnie «Ajčyna. Malaŭničaja historyja»
