Aleksijevič vykazała pierakanańnie, što vajna chutka nie skončycca praz praduziataści suprać Zachadu samoha rasijskaha naroda, jaki doŭha karmili prapahandaj.
«Ja dumaju, što vajna budzie jašče daŭžejšaj i naša dapamoha, dapamoha Zachadu pavinna być jašče bolšaj. Tamu što Rasija — vielizarnaja kraina. Što značyć mabilizacyja? Heta vielizarnaja kolkaść ludziej.
I nie vidać, kab u Rasii niešta adbyłosia, niejki revalucyjny pieravarot, pakul hetaha nie vidać», — skazała Aleksijevič žurnalistam u Kaŭnasie.
Na pytańnie, ci spadziajecca jana, što situacyja ŭ Biełarusi źmienicca, jana adkazała, što ŭ aŭtarytarnych režymaŭ nie atrymajecca «spynić čas».
«Ale na siońniašni momant usio zaležyć ad taho, što budzie va Ukrainie. My ŭsie pavinny dapamahać Ukrainie, my pavinny pieramahčy Pucina», — skazała jana.
Pa słovach piśmieńnicy, jana nie viedaje, što treba zrabić, kab źmianiłasia i rasijskaje hramadstva, tamu što bolšaja jaho častka całkam daviaraje svajmu kiraŭnictvu z-za prapahandy, jakaja viadziecca ŭžo šmat hadoŭ.
«Ja šmat jeździła pa Rasii. I jak byccam śpić narod, jak byccam jon pierakormleny hetym telebačańniem. Toje, što ludzi kažuć, u heta navat nie vierycca.
Ja pamiataju — bambiać Charkaŭ, ścirajuć z tvaru ziamli, a žančyna kaža: tak, u mianie tam žyvie siastra, jaje dom razbambili, ale ja ŭsio roŭna vieru ŭ našaha prezidenta», — raspaviała Aleksijevič pra svoj dośvied.
«Pucin ukłaŭ šmat hrošaj u prapahandu, i jon zrabiŭ heta z narodam. I choć ciapier usio pavaročvaje nazad, heta vielmi doŭha», — padsumavała nobieleŭskaja łaŭreatka.
