Na sudzie Mikita vystupiŭ z mocnym apošnim słovam:
«Ja za kratami ŭpieršyniu. Davodzicca bačyć u hetaj kletcy maładych ludziej: mnie 22 hady, a im pa 20, pa 18. Ich ličać terarystami, ekstremistami, destruktyŭnymi elemientami. Ja nie viedaju, čamu takija ludzi akazvajucca tut, čym jany kirujucca i ci stavić chacia b niechta siabie na naša miesca.
Jak čałaviek, jaki znachodzicca tut, ja mahu skazać, što my takija ž biełarusy, jak i tyja, chto pa toj bok krataŭ — maładoje pakaleńnie, kamu žyć u hetaj krainie i budavać jaje, rabić niešta dla jaje, stvarać svaje siemji, zachoŭvać svaju niezaležnaść — sapraŭdnuju i niefarmalnuju, zachoŭvać svaju movu, kulturu, historyju. Dla hetaha nam davodzicca siadzieć tut, bo my prosta vykazali svajo mierkavańnie. My — ludzi, jakim tut tak ci inakš žyć i tak ci inakš niešta kazać. Vykazvajem kožny pa-svojmu, kab ludzi ŭ krainie sapraŭdy viedali, što dumaje sučasnaja moładź.
Ja chacieŭ by skazać, što jość i inšaja moładź — prahresiŭnaja, ščaślivaja, jakaja absalutna nie bačyć nijakich prablem. Ale, pry hetym, viedajučy bolšaść svaich znajomych i nazirajučy tut, u turmie — ja tak razumieju, što bolšaść ludziej nie maje asablivych płanaŭ i nie viedaje, čaho choča ad hetaha žyćcia. Ale kali havorka pra mianie — to ja dakładna viedaju, čaho chaču ad žyćcia: ja chaču nazyvacca biełarusam, žyć u hetaj krainie i sapraŭdy niešta rabić dla jaje. Nie tolki dla samoha siabie, ale i dla svajoj krainy, jakuju ja sapraŭdy lublu i źjaŭlajusia patryjotam. Ci budzie ŭ mianie takaja mahčymaść — hetaha ja viedać nie mahu. Chaciełasia b vieryć, što tak. I chaciełasia b vieryć, što kali ja vyjdu adsiul — Biełaruś budzie zastavacca Biełaruśsiu. Niahledziačy ni na što».
Da razhladu apielacyjnaj skarhi vy možacie padtrymać palitviaźnia hrašovymi pieravodami, pasyłkami abo banderolami z roznymi prysmakami i pryjemnymi drobiaziami.
Adras dla padtrymki: SIZA-3. 246003, h. Homiel, vuł. Knižnaja, 1A, Mikita Antonavič Ślepianok.
