Naohuł, chłopcu ŭžo siem hadoŭ, vosieńniu ŭ škołu. Pakul — chodzić z adnahodkami ŭ starejšuju hrupu sadka. Voś što raskazvaje jaho maci:
— My ŭ hety sadok chodzim dva tydni, jašče nie vielmi dobra ŭsich tut viedajem. U 7:15, jak zvyčajna, pryviała dzicia. Tam pryniata letam źbiracca na placoŭcy pierad budynkam — dzieci z roznych hrup hulajuć, darosłyja znachodziacca pobač. Heta mienavita na aharodžanaj terytoryi, nie kala bramy. Ja prajšła praz hrupu vychavalnikaŭ, pavitałasia — heta značyć nas bačyli. Raźvitalisia z synam, abnialisia, ja pajšła na pracu. A praź dźvie hadziny telefanuje ŭčastkovy: znajšli majho syna. Ja vylecieła z pracy, schapiła taksi…
Ja tak razumieju, kali ŭsie sychodzili pa hrupach, jaho zabylisia na vulicy. Sa słoŭ syna, «usie razyšlisia, jon zastaŭsia adzin». Vychavaciela jon nie viedaje. Nam potym skazali, što ŭ hety dzień vyjšła z adpačynku inšaja vychavacielka, a taja, jakuju ja viedaju, pajšła ŭ adpačynak. Uvohule, jon i vyrašyŭ: raz nikoha niama — pajdu dadomu. Pry hetym klučoŭ niama, a telefon u sadok brać nielha — tak by prosta patelefanavaŭ mnie i pytańnie vyrašyłasia b. Da našaha doma niedaloka, mietraŭ dźvieście — da padjezda jon dabraŭsia. Ale što tołku — u kvatery nikoha niama, ja na pracy… U padjeździe dzicia ŭbačyła nieznajomaja žančyna i vyklikała milicyju — dziakuj, što nie zastałasia abyjakavaj. Mnie patelefanavali na pačatku dziasiataj — atrymlivajecca, dźvie hadziny jon dzieści chadziŭ.
My z učastkovym potym pryjšli ŭ sad, tam kazali, što ja niejak nie tak addała dzicia… Ale dziŭna, što, kali vychavacieli razychodzilisia ź placovak ź dziećmi, ni ŭ kaho nie ŭźnikła pytańnia: što za chłopčyk zastaŭsia na vulicy? Bo ŭ lubym vypadku, navat kali naša vychavacielka adsutničała, chtości pavinien byŭ jaho zaŭvažyć.
Mabyć, u hetaj historyi budzie praciah.
Mahčyma, u administracyi sadka majecca inšaje apisańnie padziej.
