Pantyfik skazaŭ:
«Z Uschodu Jeŭropy, z krainy, dzie ŭzychodzić sonca, ciapier raspaŭsiudzilisia ciomnyja cieni vajny. My dumali, što ŭvarvańni ŭ inšyja krainy, žorstkija vuličnyja bai i jadziernyja pahrozy byli zmročnymi ŭspaminami pra dalokaje minułaje. Adnak ledzianyja viatry vajny, jakija niasuć za saboj tolki śmierć, razbureńnie i nianaviść, mahutna abrynulisia na žyćci mnohich ludziej i zakranuli ŭsich nas.
U čarhovy raz niejki ŭładar, jaki trapiŭ u pastku anachraničnych nacyjanalistyčnych pretenzij, pravakuje i raspalvaje kanflikty, u toj čas jak prostyja ludzi adčuvajuć nieabchodnaść budavać budučyniu, jakaja abo budzie ahulnaj, abo jaje nie budzie zusim».
