«Maja radzima Biełaruś pieražyvaje adnačasova tryvožnyja i histaryčnyja časy. U turmach tysiačy maich ziemlakoŭ, sotni tysiač čałaviek vyjechali z krainy, narod u pramym sensie hetaha słova hvałciać. Za niezaležnaść davodzicca płacić vysokuju canu, i niezaležnaść pad pahrozaj.
Ja źviartajusia da ŭsich, kaho siońnia ŭ Rasii i Biełarusi rychtujuć da vajny va Ukrainie. Viedaju charaktar i bajavy duch ukrainskaha naroda, stralać buduć z kožnaha akna. I prahnazuju, što chutčej za ŭsio, mnohija akupanty zdabuduć na ukrainskaj ziamli svoj apošni prystanak, a nie ŭznaharody i trafiei.
U vypadku vajny ja i mnohija inšyja biełarusy hatovyja abaraniać suvierenitet i svabodu Ukrainy, bo ad Ukrainy ŭ tym liku zaležyć svaboda Biełarusi. A Biełaruś budzie volnaj, heta joj nakanavana losam. I hety čas nadychodzić. My projdziem ciažki šlach, ale abaviazkova pieramožam», — zajaviŭ Hurkoŭ.
