«Sa žnivieńskich padziej prajšoŭ hod. Na žal ci na ščaście, ale niejkija rečy prytuplajucca. Kali čuješ pra čarhovaje zabojstva, hvałt ci prykład niespraviadlivaści (kali čałavieka nazyvajuć terarystam abo ekstremistam), naturalna ŭ hety momant ściskajecca serca. Ale ŭ hłybini dušy razumieješ, što heta ŭžo nie navina, hetaha varta było čakać.
Tamu, napeŭna, nie mahu kazać pra bol, chutčej — adčaj ad biaśsilla, ad niemahčymaści niešta zrabić. Kali praciahnuć mietafaru, to ty nibyta sprabuješ iści suprać chvali, jakaja ciabie zachlostvaje. Mnie heta nie prynosić bol, a vielmi złuje. Unutry raście vielmi mocnaje, usiopahłynalnaje pačućcio abureńnia, jakoje moža prosta «pahłynuć».
Vielmi raduje, što ludzi, jakija akazvajucca ŭ składanych umovach — ciarpiać hvałt (u tym liku, psichałahičny), žachlivaje staŭleńnie, prachodziać turmy — nie łamajucca i zastajucca ludźmi.
Raniej mnie zdavałasia, što takija vyprabavańni mohuć prajści niamnohija. A tut ja baču, što bolšaść ludziej, trymajucca vielmi hodna. Dziakujučy im ja taksama stała macniej.
Kali b u mianie jak u linhvista spytali, jakoje słova možna nazvać klučavym u hetym hodzie, jakoje słova acharaktaryzavała Biełaruś i biełarusaŭ, ja b vybrała «hodnaść». Jano nieadnaznačnaje, u jaho jość roznyja baki i adcieńni. Ale dziakujučy jamu možna acharaktaryzavać usio toje, što my adkryli ŭ sabie, adčuvajem u adnosinach adzin da adnaho, što nas raduje i što nie.
Ja hladžu na Śviatłanu Cichanoŭskuju i prosta dziŭlusia, kolki jana paśpieła zrabić za hety čas. Dziŭna, jak niahledziačy na pieražyty stres — zhadajem, jak joj pahražali dziećmi — jana praciahnuła svaju dziejnaść. Dla mianie heta vielmi niečakany ŭčynak. Nie viedaju, ci mahła b ja ci chtości z nas vytrymać toje, što Śviatłana.
Taksama mianie pryjemna ździviła, što my ź biełarusami hladzim u adzin bok, što pobač — adnadumcy. Bo raniej ja bolš skieptyčna staviłasia da ludziej. Spracoŭvaŭ ahulny stereatyp. Paśla žniŭnia majo siabroŭskaje i prafiesijnaje atačeńnie nie źmianiłasia. Ludzi, jakija byli adnadumcami, imi i zastalisia. Tak, niekatoryja asoby adkrylisia nie ź lepšaha boku. Ale ja nie adčuła niejkaha rasčaravańnia. Z historyi viadoma, na jakija podłaści zdolny čałaviek, tamu ničoha dziŭnaha tut niama. Mianie bolš ździŭlajuć i ŭzrušvajuć stanoŭčyja prykłady, kali čałaviek akazvajecca mocnym, hodnym, vyjaŭlaje salidarnaść.
Usioabdymnaja dapamoha, žadańnie dapamahčy, sproba akružyć kłopatam moža bolš prabić mianie na ślozy, čym admoŭnyja prykłady.
U siońniašnim kantekście ja nie piesimist. Cudoŭna razumieju: navat kali Łukašenka sydzie, mohuć znajścisia jaho paplečniki, jaki prosta tak nie admoviacca ad ŭłady. Ale ŭsio ž taki dumaju, što ŭsio budzie dobra. My nie vierniemsia da taho, što było raniej. Naš narod pieražyvaje vielmi traŭmatyčny, ale adnačasova i kaštoŭny vopyt. Tamu ja rada, što zaraz u Biełarusi. Nie chaču źjazdžać — tady b mnie było vielmi žurbotna i niekamfortna, mianie natchniaje toje, što ja tut».
