— Ci ličyš ty svaje 42 dni ŭ turmie niejkaj piersanalnaj pomstaj ad ułady, maŭlaŭ, dziaržaŭny konkurs, jaki zrabiŭ ciabie…
— Upeŭnienaja ŭ hetym. Nie viedaju, kamu heta treba. U pryncypie nie razumieju, što tam adbyvajecca. Kirujusia tolki ahulnaj infarmacyjaj, ale majo asabistaje pačućcio — viadoma, ja ŭpeŭnienaja ŭ hetym. Maŭlaŭ, my tabie tut dali ŭsie — pucioŭku ŭ žyćcio, a ty tut takaja niaŭdziačnaja, vykabłučvaješsia.
Mnie zdajecca, što baraćba tych, chto maje ŭładu, z takimi ludźmi, jak ja, jakija nie źjaŭlajucca palityčnymi dziejačami, nie źjaŭlajucca lidarami mierkavańniaŭ, błohierami abo influjensierami — heta pryznać svaju słabaść. Zmahacca z takimi ludźmi, jak ja, — heta raśpisacca ŭ svajoj słabaści, mnie tak zdajecca, — skazała Chižynkova.
