Na Kalady, 24 śniežnia, žurnalistka Luboŭ Łuniova razam z synam Źmitrom trapiła ŭ avaryju. Jany viartalisia z Naračy ź lecišča. Mašyna vylecieła ŭ kiuviet, trojčy pierakuliłasia. Na ščaście, usie žyvyja i bieź pierałomaŭ. Siońnia ŭ fejsbuku Luboŭ Łuniova padzialiłasia padrabiaznaściami toj avaryi.
Fota z fejsbuka Źmitra Sołtana, syna Lubovi Łuniovaj
«Kaladny cud, što my z synam zastalisia ŭ žyvych, dy jašče bieź pierałomaŭ, vylecieŭšy ŭ kruty kiuviet i pierakuliŭšysia try razy. U bahažniku byli ŭ pakietach zakatki z padvała. Źjeździli za imi ŭ viosku na Narač.
Šeść trochlitrovych słoikaŭ pamidoraŭ i hurkoŭ, a taksama čatyry słoiki kampotaŭ u palocie raźbilisia daščentu. Nivodny nie prylacieŭ u hałavu. Ale sałon… Bo heta kampot čarničny, parečkavy, hrušavy i z ahrestu. Koleravaja hama, nu i pach…
Kiroŭcy prybiehli na dapamohu. Mašyna lažała na baku kiroŭcy. Spačatku vybraŭsia syn. Paśla hetaha zaklinavała dźviery. Stała mocna pachnuć bienzinam. Mužčyny sprabavali raźbić dla mianie łabavoje škło, ale jano i praŭda nie raźbivajecca. Narešcie atrymałasia adkryć pasažyrskija dźviery. Adzin mužčyna pačaŭ kryčać: «Adychodźcie! Adychodźcie, ciapier irvanie! My joj užo nie dapamožam!»
Niekatoryja adbiehli. Ale znajšlisia mužčyny, jakija nie pasłuchali. Padbiehli i adny trymali dźviery, a inšyja padstavili ruki, kab ja ŭ ich vypała. Jašče paru chvilin, i da ich dałučylisia inšyja. Navalilisia usim śvietam i pierakulili mašynu na koły. Na ŭsialaki vypadak adklučyli klemu ad akumulatara. Usie dźviery, kryły i dach uśmiatku.
Kažu: «Jakoje ščaście. Dziakuj Panu Bohu za toje, što žyvyja. Mašyna — heta, viadoma… Cikava: kudy ž maja šapka padziełasia?».
Adzin mužčyna kaža: «Heta vy zaraz prosta na adrenalinie. U vas šok ad takoha stresu. Zaraz nakryje i budziecie płakać». Kažu: «Tak čamu ž mnie płakać? Tolki ad radaści, što tak usio abyšłosia. My ž žyvyja, a mahli zahinuć».
Mianie pačali zapeŭnivać, što na samoj spravie ja pieražyła strašny stres. I tady ja skazała:
— Darahija maje, ja žurnalistka. I ja ź siaredziny lipienia na ŭsich razhonach akcyj, jašče sa stadyi zboru podpisaŭ. Pad šumavymi hranatami, pad humovymi kulami, pad vadamiotami, pad hrukat dubinak… Voś tam stres. A tut vielizarnaja niepryjemnaść sa ščaślivym kancom».
I tady ŭsie vakoł zaśmiajalisia. Adzin chłopiec skazaŭ: «Dy ŭžo, ja byŭ kala «Ryhi». Heta, skažu ja vam, jašče toj stres».
U paniadziełak, 28 śniežnia, pavinny adbycca razhlad administracyjnaj spravy Lubovi Łuniovaj. Razam ź Ivanam Kurakievičam jana była zatrymanaja 7 śniežnia na Maršy piensijanieraŭ. Ivanu Kurakieviču prysudzili 15 sutak, a spadaryniu Luboŭ tady špitalizavali, joj zrabiłasia kiepska.
Nakont suda jana nastrojena piesimistyčna:
«Hod jašče nie skončyŭsia. Tak što pryjdziecca i na Akreścina pabyvać. A ŭsio ž taki jaki ž u nas narod spahadny. My dapamahajem adno adnamu ŭ luboj situacyi. Dapamahčy bo nam bolš niama kamu. Dziakuj, darahija maje vyratavalniki!», — napisała jana.
