«Hladzicie, jaki vytančany trybjut», — piša Viktar Marcinovič.
«Šukalnik praŭdy Lahasaŭ z «Čarnobyla» ŭ vykanańni Džareda Charysa zrobleny padkreślena nie padobnym da sapraŭdnaha Lahasava. Sieryjał, pilny da drobiaziaŭ, navat akulary viešaje na jaho zusim inšaj formy, čym tyja, rambavidnyja, što nasiŭ byŭ Lahasaŭ. I fryzura nu zusim nie takaja: Lahasaŭ adkidaŭ vałasy roŭna nazad, ahalajučy łob, u Charysa jany pakładzieny na levy bok.
A voś na kaho vielmi ž padobny Charys u «Čarnobyli» (navat i aholenym iłbom, i akularami) — dyk heta na vybitnaha šukalnika praŭdy pra Čarnobyl, u niečym — nastaŭnika Śviatłany Aleksijevič, Alesia Adamoviča. I voś vam paschałačka: Miejzin nidzie publična nie zhadvaje pra Adamoviča (hety piśmieńnik zrujnavaŭ sabie žyćcio, byŭ vycisnuty z BSSR za toje, što kryčaŭ paŭsiul pra Čarnobyl), ale! Samym važnym dla siabie filmam, što pradvyznačyŭ estetyku «Čarnobyla», nazyvaje «Idzi i hladzi» Elema Klimava. Scenar dla katoraha pisaŭ chto? Pravilna, Aleś Adamovič! Kali ja nie pamylajusia, heta vielmi elehantny sposab pamianuć dziadźku Alesia».
